'Als afscheid nemen onmogelijk blijkt‪'‬

Ik voel de frequentie van liefde altijd heel sterk als we samenzijn. Zo sterk zelfs dat al mijn gedachten over hoe dingen zouden moeten of horen te zijn compleet vervagen. Ik vind het een lastige en tegelijkertijd mooie reis. Constant terug naar mezelf en weg van de onrust. Pff. Behoeftig. Daar ben ik nogal eens tegenaan gelopen. Ik merk dat ik gewend ben om mijn zin te krijgen. En nu krijg ik niet meteen mijn zin en dat is lastig. Ik heb mijn toevlucht gezocht in drank, sigaretten, werk en stappen tot midden in de nacht. Alles wat ik aan kon grijpen, greep ik aan. Daarnaast heb ik wel duizend keer toegegeven aan overgave en voelen. Je opzoeken, voelen wat ik voel, je missen en dat oké vinden, zwichten en weer bij je zijn. Want alleen als ik bij je ben, stopt het vluchten. Of heb ik dan mijn ultieme escape ingezet? Ik ben er niet uit. Het voelt zo goed om bij je te zijn, het lijkt wel drugs (tóch een nieuwe verslaving?).

Over behoeftig gesproken. Je vroeg laatst, 'Droom je weleens weg?' Als ik niet op de vlucht ben dan droom ik. Over samen reizen, uren vrijen, een huisje aan een open meer, alles achter mij laten en werken aan mijn gezondheid. Omdat ik weet dat hoe ik leef niet goed voor mij is. Ik droom over samenzijn en met je kussen de hele nacht. Ik droom van de tijd die niet meer voorbijvliegt en Assepoester die niet meer om twaalf uur thuis hoeft te zijn. Ik droom van tijd voor mezelf en ruimte voor ons.


In de Ban Van De Tweelingziel Deel 2 'Als afscheid nemen onmogelijk blijkt' is een verhaal over liefde, passie, grenzen verleggen, jezelf verliezen en opnieuw leren kennen. Valt het fijne mooie leven dat je had stukje bij beetje uit elkaar of is de ontmoeting met je Tweelingziel juist een zegen?