De schildgriet

Marikken hapte naar adem. ‘Het zijn onze schapen!’ Ze greep in haar buidel en pakte een steen. Het was meteen de zwarte. Ze herkende zijn gladde ronde vorm.
‘Dat klopt,’ zei de monnik. ‘Ze blijven ook van jullie. Ik ga er alleen voor zorgen zolang je pa dat zelf niet kan. Zodra hij overeind staat, mogen jullie ze terug. Tegen vergoeding, uiteraard.’
‘Vergoeding?’ Marikken voelde het wit worden achter haar ogen, zo kwaad was ze. De steen lag zwaar en glad in haar hand.
‘Ik stel voor een schelling per week. Van goed zilver!’ De abt hief zijn hand toen hij zag dat Marikken nog wat wilde zeggen. ‘Ik kan ook aan de graaf laten weten dat er een meisje in mannenkleren rondloopt. Als je dat liever hebt.’
10+