Elegancja jeża

„Nowoczesna, świeża i inteligenta baśń”. Le Figaro

Mam na imię Renée, mam 54 lata. Pracuję jako dozorczyni zamieszkałego przez bogaczy budynku przy rue de Grenalle w Paryżu. Jestem wdową. Niską, pulchną i brzydką. Mam nagniotki na stopach i, jeśli wierzyć dokuczliwym porankom, oddech mamuta. Przede wszystkim jednak tak doskonale odpowiadam powszechnym wyobrażeniom na temat dozorczyń, że żaden z mieszkańców kamienicy nie przypuszcza nawet, że mogę być dalece bardziej oczytana, niż oni wszyscy bogaci.

Mam na imię Paloma, mam 12 lat, mieszkam w luksusowym apartamencie przy rue de Grenalle 7. Jakiś czas temu doszłam do wniosku, że życie to farsa i prowadzi jedynie do pustki i egzystencjalnego absurdu. Skąd to wiem? Tak się składa, że jestem inteligentna. Nawet wyjątkowo. Dlatego też podjęłam decyzję: pod koniec tego roku szkolnego, w dniu moich trzynastych urodzin, popełnię samobójstwo.

Renée i Paloma, bohaterki Elegancji jeża, nie wiedzą o sobie, a jednak stopniowo zbliżają się do siebie w swoich rozważaniach i gustach. Obie są wrażliwe i obdarzone niezwykłą inteligencją. Lubią filozofować, kochają literaturę i sztukę, fascynuje je Japonia. Kiedy więc pewnego dnia na horyzoncie pojawia się rodowity Japończyk, piękny, mądry i bogaty, wszystko może się zmienić…

„Barbery opowiada o nastolatce planującej samobójstwo i wykształconej dozorczyni z bogatej dzielnicy Paryża. Pełna mądrości historia o przedstawicielkach dwóch pokoleń”. Der Tagesspiegel

„Głęboka i pełna napięcia opowieść. Czytanie Barbery jest po prostu przyjemnością”. MDR