Genet Gombrowicza. Historia miłosna‪.‬

Genet Gombrowicza
to inny Gombrowicz, taki, jakiego dotąd nie było, bo właściwie to
nigdy go nie było. Taki, który już wie, że nie jest sam, że tak obok
niego, jak w nim jest jeszcze inny Gombrowicz i że jest nim właśnie
Genet. Przez tyle lat żyli obok siebie nic o sobie nie wiedząc i
nieraz zacierali swoje ślady w pejzażu literatury – to polskiej, to
francuskiej. Aż wreszcie, raz jeden, choć wciąż nie całkiem dosłownie, w
maju roku 1963, odnaleźli je w wąskim kwadracie ulic tej samej
dzielnicy Paryża. Ile razy mogli się spotkać, tyle razy się nie
spotkali. Tyle mogli sobie powiedzieć, a nic sobie nie powiedzieli. Bo
właśnie to, co jedynie mogli sobie powiedzieć, – mnogością znaczeń,
które niosą słowa nigdy niewypowiedziane – miało ich zmusić do
milczenia. I gdy wreszcie jeden odkrył istnienie drugiego. I wiele
więcej, gdy się w nim rozpoznał, i w niewinności i w poczuciu winy. To
idąc śladami, których odtąd nic już zatrzeć nie mogło, i jakby wbrew
temu, co w takim nierozerwalnym splocie wydać się musi zupełnie
niemożliwe, rozstał się z nim myśląc, że się z nim rozstaje na zawsze.To
jest historia miłosna, i jest to historia, może pierwsza, miłości
właściwie pozbawiona. Ekstatyczna i dramatyczna, pełna olśnień i
rozczarowań, święta i przeklęta, piękna i obrzydliwa… bogata w sens,
który nigdy nie wypowiedział swojego imienia, więc niespełniona, więc
pełna zdarzeń niezaistniałych, i przez to jakby niepełna. Historia
wyobrażona, historia niemożliwa a jednak historia prawdziwa. Gombrowicz
zakochany? Przecież wielokrotnie mówił, że nie. Gombrowicz uwodzący i
uwiedziony – jak najbardziej. Oczarowany, zafascynowany, jasne, że
tak, ale zakochany?