Kwarantanna

Pamiętnik Antoniego Tyca z czasów pandemii SARS CoV-2


Byłem sam w pustym pokoju. Nagle, pojawiła się w nim Florcia, lecz kiedy tylko spróbowałem jej dotknąć - rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając za sobą jedynie kłęby magicznego pyłu. Zaciągając się nim, zamknąłem na chwilę oczy, a kiedy je otworzyłem, znajdowałem się w podziemnym kanale ściekowym. Były tam łóżka poustawiane w szeregu co dwa metry i zalewane cyklicznie przez falę fekaliów. Szybko zorientowałem się, że z tej dziury nie ma wyjścia i przypomina ona bardziej komorę, aniżeli kanał. Były tam też szczury, każdy przy swoim łóżku. Wlepiały we mnie swój podły wzrok. Były paskudnie włochate i okropnie śmierdziały. Ogólnie, w całej „komorze” unosił się odór fermentującego, ludzkiego kału. Gryzonie obchodziły łóżka jak zahipnotyzowane i wracały w to samo miejsce. Nagle, jeden wyrwał się z rutyny, podbiegł do mnie i ukąsił w stopę. Momentalnie, znalazłem się u siebie w pokoju, a wraz z otoczeniem zmieniłem się ja. Tylko w kogo?
W człowieka?… czy szczura?...