Seks kontra ZSRR

„W ZSRR seksu nie ma” — to jest znakomita fraza, wypowiedziana przez
Ludmiłę Nikołajewną Iwanową — jedną z uczestniczek telemostu Leningrad —
Boston, który był pokazywany 28 czerwca 1986 roku. Z tej kobiety śmiał
się potem cały ZSRR. Czy Ludmiła Iwanowa miała rację? Tak i nie. Tak –
jeżeli chodzi o oficjalne (dozwolone) kino, teatr, modę, o wszystko,
czego dotykała propaganda. Nie – jeżeli chodzi o to, co istniało wbrew
wszystkim partyjnym aseksualnym nakazom, zakazom i poleceniom.

Książka ta traktuje o ZSRR. Opowiada historię walki państwa oficjalnej
seksualnej ascezy z obywatelami o normalnych seksualnych potrzebach. To
historia o tym, jak państwo nie mogło się zdecydować: czy seks jest
dobrem społecznym, czy jednak złem powszechnym oraz co z tego wynikło? O
tym, jak obywatele tego państwa kombinowali, żeby ominąć kary i jednak
zaspokoić (w normalny sposób) swe naturalne popędy oraz jak podobne
„wtrącanie się” państwa do strefy intymnej skaziło psychikę jednym i
zepsuło życie drugim...