Kristal Dünyalar

Başımıza geleceklerden habersiz, göz açarız fani âleme. Geldiğinde başa bela; adı bazen kader, bazen ihmal olur.

Düş ile gerçek arasında gidip geldiğimizde; önce ürperir, sonra korkuya kapılırız. Uyandığımızda anlarız düş olduğunu. Sonra derin bir “oh” çekeriz; “çok şükür bir rüya imiş” deriz. İşte o zaman açılır önü-müzde bir uzun yol. Başlarız adımlamaya o yolu; hayatın acı-tatlı sürprizlerinden bihaber. Güzelse gördüğümüz düş; adımlarımız cesur olur, umuttan yana.

Kimi zaman hasretlik çekeriz evlattan yana. Yaratan, armağan ettiğinde bir evlat; umut bağlarız, büyük bir sevgiyle. Umutlarımız sön-meye başladığında; feryadımız yükselir buz mavisi göklere. Bulutlar titrer, gök yarılır şiddetinden.

Ders alırız hatalardan, tövbe ederiz kimi zaman. Hayatın sıfırıncı kilometresinde, yeni sürprizlere yelken açarız. Kötülüğün göl-gesi düştüğünde üstümüze; titrer yüreğimiz. Tövbemize sadık kaldığımızda; bebeksi gülüşümüz daim kalır yüzümüzde.

Fitne-fesat arasında şaşırsak ta; kalp temizliğidir mühim olan. En ümitsiz anımızda; bir el hissederiz sağ omzumuzda; bizleri kötülükten çekiveren.

Gün gelir, karşımızda belirir sahte suratlar. Meleksi gülümsemesi aldatır bizi. Attığında bizi dipsiz kuyuya; şeytani gülümsemesin-den anlarız aldatıldığımızı. İşte o an bir dost eli ararız çaresiz bakışlarla; çekip çıkarsın diye.

Adımlarımız taşıdığında bedenimizi karanlığa; korkunun sesi çınlar kulağımızda. Azrail’in resmi düşer gözlerimize; felaket “geliyorum” dediği anda. Pişmanlık fayda etmez, son anda, son nefeste.

Dile geldi hayatımız, döküldü sayfalara. Kimi zaman kendimizi, kimi zaman bir yakınımızı ve kimi zaman da bir başkasını bulacağız satır aralarında.