KZ-syndroom

Wanneer magistraat op rust Henri Heimans de Pano-reportage over Schild & Vrienden ziet, raken de antisemitische uitspraken van Van Langenhove en co hem diep. In KZ-syndroom reconstrueert Heimans, samen met Dirk Verhofstadt het verhaal van zijn ouders, beiden kampoverlevers. Het resultaat is een even goed gedocumenteerd als emotioneel relaas over littekens die nooit verdwijnen en een waarschuwing tegen het gevaar van extreemrechts.

KZ-syndroom is het postconcentratiekampsyndroom, een vorm van posttraumatischestressstoornis. Het doet zich voor bij mensen die in de kampen leefden onder voortdurende bedreiging van de dood of verminking. Ze kenden na de bevrijding intense angsten, nachtmerries en pijn. Hun emotionele wonden worden soms overgedragen op volgende generaties.

De ouders van Henri Heimans waren tijdens de oorlog elk actief in het verzet. Ze werden door de Gestapo opgepakt, gemarteld en gedeporteerd. Zijn Joodse vader doorstond Breendonk, Auschwitz en een dodentocht naar Ebensee. Zijn moeder, een talentrijke violiste, kwam zwaar beschadigd terug uit Ravensbrück en kreeg dan nog de gruwelijke dood van haar eerste man, actief in het Joodse verzet, te verwerken. Pas na de bevrijding ontmoetten ze elkaar. Zij leed aan het KZ-syndroom, met zware migraines, angsten en suïcidepogingen.

De Pano-reportage over Schild & Vrienden waarin Dries Van Langenhove en zijn medestanders de Holocaust bagatelliseerden, raakte Heimans diep. Hij legde klacht neer wegens negationisme. Hij voert strijd voor de mensenrechten en tegen haatzaaierij en racisme. Samen met Dirk Verhofstadt reisde Heimans door Europa naar de kampen en andere plekken waar zijn ouders terechtkwamen. Het resultaat is een beklijvende zoektocht en tegelijk een waarschuwing voor het gevaar van extreemrechts.