Maskerade

In de stadsstaat Decadentia, waar niet alles is wat het lijkt, neemt Lelie Aquavalenta haar lot in eigen handen. Verminkt, verzwakt en dood gewaand, met als enige bezit wat kleren

Ik hoor het geluid van een magnesialamp die knettert bij het aanslaan. Het felle licht steekt opeens in mijn ogen. Ik moet ze weer dicht knijpen, nu om het licht eruit weg te houden. Joffer legt haar riem met daaraan de zweep en haar pistool op de eettafel. Ze pakt de lamp op en komt ermee voor me staan. Zo fel belicht lijken haar ogen helemaal geen kleur te hebben.
Ze bekijkt me van top tot teen en knikt goedkeurend.
In de stadsstaat Decadentia, waar niet alles is wat het lijkt, neemt Lelie Aquavalenta haar lot in eigen handen. Verminkt, verzwakt en dood gewaand, met als enige bezit wat kleren, een gevulde plunjezak en een soldaten-uniform, zegt ze haar kansen op haar vroegere leven vaarwel. Ze vestigt zich in een muurhuisje om een nieuw bestaan op te bouwen.
Hartelijk opgevangen door haar nieuwe buren, wordt ze al snel ingehaald door het onheil. Niet alleen moet ze toezien dat het schoonmaken van muur-mensen onverminderd doorgaat, ook moet ze leren omgaan met haar eigen magie en het gevaar dat het hebben ervan met zich meebrengt.
Worstelend met de noodzaak haar identiteit verborgen te houden en wanhopig de mensen van wie ze houdt beschermend, realiseert Lelie zich dat iemand uit de bovenwijken verantwoordelijk moet zijn voor de ellende die over Decadentia wordt uitgestort. Als ze nu maar wist wie...