Esrarengiz Mezar

Mezarlığın önünden geçiyorduk. O küçük kız gene oradaydı. İnsanın kaybettiği bir yakınını özlemesi normaldir. Babam da her hafta gider babaannemin mezarına. Kötü ve üzücü bir olay yaşadığınızda ilk zamanlar acı çekseniz de zamanla normale dönersiniz fakat çok sevdiğiniz bir yakınınızı kaybettiğinizde bunun tam tersi söz konusudur. Çünkü o kişi gitmiştir ve bir daha gelmeyecektir. Ve sen ne kadar yaşayacağını bilmezsin. Elli yaşına kadar mı? Altmış? Yetmiş? Her ne kadarsa o yaşa kadar görmeyeceksindir işte o kaybettiğin yakınını... Hele ki çok sevdiğin ve her mutlu anını paylaştığın biriyse o ölen kişi, bundan sonraki başarıların ya da mutlu olacağın olaylar sırf onunla paylaşamadığın için bırak seni mutlu etmeyi, ızdıraba dönüşür artık...


Tam bunlar aklımdan geçerken ve o mezarın başındaki kızın da benzer duygular içinde olduğunu düşünürken gördüğüm şey karşısında şok oldum. Kız mezarın ortasına geldi, eşorfman ve külodunu indirdi. Çömelip kakasını yapmaya başladı! Böylesi bir ters köşeyi nadiren yaşamıştım ömrümde. İleriden mezarlık görevlisi olduğunu düşündüğüm kişi elinde sopayla kıza doğru koşarken, "Mete dur çabuk!" diye bağırdım.