Nadimukh

Estuary brings alive the different ways—absurd and endearing by turns—in which a man and his young son navigate the contemporary world. In the process, it peels back the layers of Kumarasurar’s loneliness: the hurt of a married man whose wife cares only for the happiness of their child, the endless monotony of an office job and the struggle of the salaried middle-class to give their children the best chance of success. Perumal Murugan’s latest novel, his first in an urban setting, is also a razor-sharp parody of everything from e-commerce to the fitness industry, art appreciation to political manipulation, cram schools to social networks. Through a meditative exploration of a father’s emotional landscape, Murugan tells of a world wrecked by unchecked consumerism and an obsession with growth, where technology overrides common sense and degrees don’t guarantee education. And, with characteristic tenderness, he also weaves in a way to redemption.

कुमारासुर, त्याची पत्नी मंगासुरी आणि त्यांचा मुलगा मेघास, असं एक त्रिकोणी कुटुंब. कुमारासुर सरकारी नोकरीत आहे. एकूणच, तंत्रज्ञानाविषयी कुमारासुर उदासीन आणि नकारात्मक आहे. अभियांत्रिकी महाविद्यालयातील वसतिगृहात राहणारा मेघास कुमारासुराकडे नवीन महागड्या मोबाइलची मागणी करतो. मेघासला मोबाइल गेम खेळण्यासाठी हवा असेल किंवा ब्ल्यू फिल्म पाहण्यासाठी हवा असेल किंवा सेल्फी काढण्यासाठी पाहिजे असेल, असा समज कुमारासुर करून घेतो. टेक्नॉलॉजीमुळे आणि आजूबाजूच्या वातावरणामुळे मेघास बिघडणारच अशी ठाम समजूत करून घेतल्यामुळे कुमारासुर विचित्र मनोव्यापारांमध्ये भोवंडत असतो. मंगासुरीला त्याच्या अशा विचित्र वागण्यामुळे त्याची काळजी वाटायला लागते. ती कुमारासुराच्या मित्राला, अधिकासुराला त्याला यातून बाहेर काढण्याची विनंती करते. अधिकासुराच्या सहवासात कुमारासुराच्या मनावरचं मळभ नाहीसं होतं. आजूबाजूच्या वास्तवाचं रुपकात्मक चित्रण करणारी कादंबरी.