Armia Czerwona 1918-1941. Powstanie narzędzia agresji

Książka ta śledzi – w dużej mierze w oparciu o dowody udostępnione po upadku Związku Radzieckiego – bieg losów Armii Czerwonej, od r. 1918, gdy narodziła się ona jako awangarda światowej rewolucji, do r. 1941, w którym stowarzyszyła się z „twierdzą kapitalizmu”, Stanami Zjednoczonymi. Praca zajmuje się w szczególności zagadnieniami dowodzenia i doktryny wojennej, zaś dominującą postacią jest Józef Stalin.
Na podstawie doświadczeń wojny domowej (1918-1920) Armia Czerwona zaczęła prezentować się jako „armia nowego typu”, z natury górująca nad wszystkimi innymi. Jednak w r. 1920 Polacy gruntownie „złoili jej skórę”, a późniejsza interwencja radziecka w hiszpańskiej wojnie domowej (1936-1939) ujawniła powszechną przestarzałość uzbrojenia i sprzętu. Pakt nazistowsko-radziecki z sierpnia 1939 r. dał Niemcom i ZSRR wolną rękę do działania przeciw Polsce, lecz opieszałość, jaką mimo braku oporu przeciwnika wykazała się Armia Czerwona przy zajmowaniu wschodniej części tego państwa, oraz nieudolnie rozegrana wojna z Finlandią w zimie 1939-1940 r. pociągnęły za sobą konieczność przeprowadzenia olbrzymich reform militarnych. Niemcy w r. 1918 były nieprzyjacielem ZSRR, w latach 20-tych sprzymierzeńcem, w r. 1933 znów wrogiem, w r. 1939 ponownie sojusznikiem – a w r. 1941, po niemieckiej inwazji w dniu 22 czerwca 1941 r., znowu stały się nieprzyjacielem. W efekcie nastąpiła katastrofa; przed końcem tego samego roku pochłonęła ona niemal całą Armię Czerwoną, jaka istniała przed najazdem. 7 grudnia 1941 r. USA przystąpiły do wojny, a następnie Armia Czerwona wróciła do formy. Rodzi to pytanie: kto w istocie wygrał II wojnę światową?