It don’t mean a thing

‘Jazz is by a few for a few’ was ooit een uitspraak van de legendarische trompettist Buck Clayton. Dat lijkt niet te stroken met de huidige situatie in deze muzieksoort, want de conservatoria baren via gespecialiseerde jazz opleidingen stromen jonge, goed opgeleide musici en platenmaatschappijen releasen de een na de andere heruitgave van roemruchte opnamen uit het verleden in soms schitterende uitgaven.

Maar toch had Buck Clayton gelijk. De stromen jonge solisten mogen dan de sterren van de hemel spelen maar van historisch inzicht is vaak weinig te merken, terwijl de belangstelling van de platenmaatschappijen voor oude jazz opnames hoofdzakelijk voortkomt uit de lage kostprijs van dit soort projecten.

Om echt iets te weten van jazz moet je jazz leven, dag en nacht. Het heden en het verleden even goed kennen en vooral op de hoogte zijn van de maatschappelijke omstandigheden in het jazzwereldje. De rangen en standen van de musici met al hun grillen en gewoontes zijn belangrijk en bovenal kennis van al die verschillende soorten stijlen die volgepropt zitten in dat ene woordje jazz.

Cees Schrama is zo iemand, laat dat duidelijk zijn. Niet echt aan een stijl gebonden en zelf een uitstekend musicus, die met vrijwel iedereen van naam heeft gespeeld en zich zelfs in de popmuziek roerde. Dan ook nog eens een goed organisator, een bestuurder bij diverse instanties in de muziekbranche en een puike aankondiger van concerten, waar die ook mogen plaatsvinden.

Maar bovenal is Cees Schrama de man van de ‘verhalen’, de inside information. Je hoeft maar een naam te noemen van een bekende solist en hij weet daar een hilarische anekdote over te vertellen die wij allemaal nog niet kenden. En dan vooral met humor en soms bijtende (zelf)spot maar bovenal altijd getuigende van een totale kennis van jazz door de tijden heen.

Mogen wij even blij zijn dat een groot gedeelte van die verhalen nu opgetekend is en zelfs in boekvorm verschijnt. Verplicht leesvoer voor iedereen!

Hans Dulfer