DAHAVYA RANGETUN

‘ज्ञानेश्वरांनीगायलीगीता’,कारणत्यांच्या‘पाठीपुण्याईउभी’होती.अनेकांनानशिबाने‘हिमालयाचीसावली’मिळते.तीअसल्यावर‘संसारहासुखाचा’होणारच,‘कुंकूजपूनठेवावं’,पणते‘पद्मश्रीधोंडीराजा’सारख्याव्यक्तीसाठीनाही.‘सखारामबार्इंडर’सारख्यामाणसासाठी,तरनाहीचनाही.वयवाढलंतरी‘म्हातारानइतुका’अशीमाणसंअसतात.कुणापोरालाविचारावंलागतंकी,‘पप्पासांगाकुणाचे?’जीवनप्रवासातभेटतेएखादी‘माताद्रौपदी’,एखादी‘मीरामधुरा’भेटते,एखादा‘भल्याकाका’,‘धुक्यातहरवलेल्यावाटेवर’,‘अशीपाखरेयेती’व‘अंतरीच्यानानाकळा’देऊनजातात.क्वचित‘एखादीतरीस्मितरेषा’उमटते.म्हणते,‘शाब्बास,बिरबलशाब्बास!’पणयासर्वांमध्येश्रेष्ठठरतो,तो‘नटसम्राट’आक्रंदतो,पोरकाहोतो,धावाकरतो,घरहवं,मरणहवं;पणतेव्हा‘यमालाडुलकीलागलेली’असते.