Jletjlijch sent..‪.‬

De Mensch bemäjcht sijch sea een Senn enn sienem Läwe to finje. Oba soo sea hee uck sätjt, kaun hee den nijch finje. Vejäwens es aule Relijoosetät, goode Woatje, omm met Gott enn Vebinjung to kohme, Vejäwens es uck Gott enne Natua oda enne Filosoofie to sätje. De Wajch no Gott es hopninjsloos vebüt. En de Mensch speat daut. Doawäajen haft hee nijch Fräd em Hoat. Weetend oda onnweetend moakt sijch de Mensch oppem Wajch Gott to sätje. Hee bangt sijch nohm veloarnen Paradies. En daut tjwält ahm. Met groota Krauft en Aunstrenjung vesätjt hee de Vebinjung tweschen sijch en Gott wada häatostale, de Trannung to äwabridje.

De Mensch es jetätjent von de Schepfahaund Gottes. Hee word fe Gott jeschauft. Hee es nijch bloos fe sijch selfst oppe Welt. De Senn vom Läwe lijt auleen enn Gott.

Wäa nohm Senn fe sien Läwe frajcht, tjemmt aun de Froag no Gott nijch vebie. Hee woat dise Froag stale. Irjendwan.