Ανά τον Ελικών‪α‬

Ο πρώτος Έλληνας θεωρητικός της ευρωπαϊκής μπαλάντας υπήρξε ο Γεώργιος Βιζυηνός. Μετά το άρθρο του «Βαλλιστικόν άσμα» στο «Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικόν» των Μπαρτ και Χιρστ, δημοσιεύει στην «Εστία» το 1894 μία μελέτη για τα «βαλλίσματα» που λίγο αργότερα, το 1930, αποτέλεσε αυτοτελή έκδοση με τον τίτλο Ανά τον Ελικώνα. 

Ο όρος «βάλλισμα» αποδίδει τον γαλλικό όρο “ballade”, προερχόμενος ετυμολογικά από το ρήμα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας «βαλλίζω», δηλαδή χορεύω. Ο Βιζυηνός γνωρίζει την μπαλάντα ως είδος, την περίοδο των μεταπτυχιακών του σπουδών στη Γερμανία και δημιουργεί ένα νέο ποιητικό είδος στην ελληνική γραμματολογία. 

Αν και υπάρχουν μορφολογικές διαφορές, διαφορές εξωτερικής φυσιογνωμίας από την μπαλάντα των Βορείων φιλολογιών, και στις εγχώριες μπαλάντες κυριαρχεί το ίδιο αίσθημα των περασμένων, ένδοξων ή τραγικών, ωραίων ή συμπαθών, η ίδια λατρεία του παρελθόντος, που υπερνικά την αντίδραση της πραγματικότητας και επιβάλλεται και στις πλέον αντάρτικες και δυνατές διάνοιες, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει στην κριτική βιογραφία του Βιζυηνού, ο Γ. Τσοκόπουλος.

Ο Βιζυηνός εσύρθη και αυτός προς την μπαλάντα, όπως οι νεαροί ψαράδες στα δίχτυα της Λορελάης του Χ άινε, και έγινε και αυτός απολογητής της…