چاه آرزو‪ ‬

چاه آرزو نوشتۀ زهرا پدرام جعفری، مجموعۀ داستانهای کوتاهی است با تم اجتماعی و روان شناختی متشکل از دو بخش. بخش اول حکایاتی است ازسالهای زندگی نویسنده در ایران. برداشت شخصی او از حوادث پیرامونش وتاثیر روابط اجتماعی و آداب و رسوم نهادینه شده در زندگی روزانۀ مردم بر رشد شخصیت و بالندگی فکری افراد. بخش دوم این مجموعه، حکایاتی است از سالهای زندگی نویسنده در خارج از ایران. سالهای سخت و آموزندۀ مهاجرت. سالهای خودشناسی و دگرشناسی در جامعه ای به شدت فردگرا و سرمایه داری.



درجایی از این کتاب می خوانیم:" رضایت از خود و دیگران یک روند صرفاً فردی نیست. احساس رضایت اگرچه درونی است؛ اما محیط، جامعه و افراد پیرامون ما در شکل دهی این احساس رضایت نقش به سزایی دارند. نمی توان از هیچ انسان سالمی انتظار داشت در یک محیطی که مدام به طور منفی نقد و سرکوب می شود، احساس رضایت داشته باشد."



درجایی دیگر از این کتاب می خوانیم:"اشیا به خودی خود تنها موجودیت هایی هستند بی جان در محیط اطراف ما، این خاطرات ما هستند که به اشیا جان می دهند و آنها را درنظر ما زشت و زیبا می کنند. مادرش همیشه از ظرفهای عتیقۀ زیبایی که او عاشقشان بود، متنفر بود و همیشه اشیای گرانبها را که یادگار زندگی گذشته اش بودند، بی محابا می بخشید و یا در قبال اندک پولی به سمسار محله می فروخت."