Elifcan

Bozkır; sesin değil sözün yükseldiği güngörmüş insanların yaşadığı şirin bir Anadolu köyüydü.
Bozkır’ın taş duvarlı evlerinin birinde dünyaya gözlerini açmış güllerden bir kırmızı güldü Elif. Anasının, babasının yüzündeki mutluluğun adıydı. Elif gibi uzun, ince, nazenin bir kız olsun diye Elif adını koymuştu anası babası. Elif’in güzelliği pati oldu, adım oldu, ses oldu, söz oldu. Bozkır’ın tepelerinden günler doğdu, günler battı. Elif sevilesi bir yüz oldu. Elif gencecik goncagül bir kız oldu. Pamuk gibi elleri, ay parçası gibi yüzü, billur bade dili, tatlı sözü vardı. Bozkırda açmış bir goncagüldü. Tazecik. Tomurcuk. Gözleri boncuk boncuk.
Elif elinde su testisi ile her gün pınardan evlerine su taşıyordu. Evlerin su ihtiyacı köyün çıkışında okulun yanından koca pınardan karşılanıyordu. Çamaşırlar koca pınara kurulan çatışır kazanlarında kaynatılarak tokuçlarla vurula vurula yaykalanıyordu. Yazları çok şenlikli olsa da kış soğuğunda çamaşır yaykamak oldukça zahmetli iş idi.
Elif’in saçları omuzlarından su gibi akıyor, pınarın suyu da Elif’in saçları gibi akıyordu.
Beline kadar uzanan saçlarının her bir teli elif gibi ince ve uzun idi. Kara saçlarından akıyordu bahtı ama ne Elif farkında idi bahtının ne de saçları.
Yüreği kıpır kıpır, sevilesi güleç bir yüzü vardı ve umut dolu goncagül bir kızdı daha Elif!