Maria Konopnicka. Lustra i symptomy

Twórczość
Marii Konopnickiej, przez wiele lat oficjalnie lansowana, funkcjonuje
dziś często jako synonim anachronizmu i prowincjonalności. Lena
Magnone kwestionuje ten obraz, sięgając do rzadziej bądź wcale
nieprzywoływanych utworów oraz niepasujących do schematu momentów jej
biografii. Książka wykorzystuje narzędzia krytyki feministycznej i
psychoanalizy, by zapytać o to, co zostało postawione na pokaz, i o
to, co zostało wyparte. Konopnicka wyczytana między innymi z
niepublikowanych dotąd listów do córek ma niewiele wspólnego z
narzuconą jej rolą narodowej wieszczki, najważniejszym tematem jej
dzieła okazuje się poszukiwanie języka dla kobiecego doświadczenia.
Celem książki jest przekazanie tłumionego przez ponad sto lat głosu
Konopnickiej. Odzyskanie jej dla współczesności.