Roman bez romana

Sledeći satiričnu žicu Sterija je 1. aprila 1832. godine završio još jedno delo ove vrste, prvi deo satiričnog Romana bez romana, koji je izišao u Novom Sadu 1838, dok je drugi deo ostao u rukopisu i štampan posthumno. Roman bez romana je jedini klasicistički roman srpske književnosti. Novija istraživanja su pokazala daje Sterijin roman zasnovan na parodističkom ismevanju retorsko-manirističke književne tehnike koju su primenjivali sam Sterija u svom ranom romansijerskom radu i njegov mladalački uzor Vidaković, obojica školovani na klasičnoj retorici. Sterija je dobro bio upoznat sa teorijskim shvatanjima o tehnici pisanja istorijskog romana i baš ovu tehniku je izvrgao podsmehu u svom humorističkom delu. On parodira topiku koja od antičkih preporuka i retorika stalno učestvuje u građenju "kićenog stila" evropske literature. Lutanja junaka Sterijinog romana po šumi sa tajanstvenom palatom u stvari su parodični odjeci sličnih scena iz Eneide i Odiseje, kao što u času kada treba da opiše magarca autor upotrebljava terminologiju iz Horacijeve poetike. Sudbinu antičke topike i metaforike i njen kontinuitet u potonjem evropskom romanu. Sterija je takođe poznavao, što pokazuju reminiscencije na već stvorene parodističke odnose prema antičkom nasleđu (Blumauer, Batlerov spev Hjudibras). Junak Sterijinog dela i sam se seća jednog retorskog primera (exemplum) – "žitija Tezeja", tako da se stvara parodični par Roman-Čimpeprič prema Ovidijevom paru Tesej-Arijadna, dok u pismu zaljubljene Čimpeprič iz Sterijinog romana dolazi do travestiranja desete Ovidijeve heroide.