Sadeften İnciler

Sevgiyle yazmalıyız şu nefret zamanında. Zalim kılıçların gayzla bilendiği dönemde bir demet çiçek uzatmalıyız bizden barış çiçekleri bekleyenlere... Gizli bir yükselişle şaha kalkmalı küheylanlar.
Yazmalıyız ve günü gelene kadar ışığın karanlığı boğdu hengâmda bir lem’a da bir ışıltı ve parlayış da bizim kalemimizden çıkmalı.
Yazmalıyız; belki bilip de birkaç hakikat damlacığı ile geri dönüşümlü olarak zalimlerin yüzüne tükürülen bir tükürük olur sözlerimiz diye.
Yazmalıyız ‘Hey gidi günler’ diyecek ve bakıp ibret alacak gelecek nesiller için.
Yazmalıyız elimizden kalem düşeceği ve artık hafiften berzah kapıları bize açılırken, “Evet, işte benim galiba gitme vaktim geldi.” deyip ancak o şekilde yazmayı bırakmalıyız.