Tadeusz Rolke

Świadek kilku epok. Pierwszy aparat fotograficzny kupił w wieku 15 lat w 1944 roku. Szczera, bezpretensjonalna autobiografia Tadeusza Rolke – jednego z najwybitniejszych fotografów, opowiedziana Małgorzacie Purzyńskiej i rekomendowana przez samego Chrisa Niedenthala.

Biograficzny wywiad rzeka, która nie pozwala uwierzyć w wyznanie: „Nie jestem literatem, żeby opisywać świat słowami”. Świadek epoki? To mało powiedziane – Tadeusz Rolke to świadek kilku epok, w dodatku wyjątkowy, bo wszystkie utrwalił na swych fotografiach, a pierwszy aparat kupił jako 15-latek w 1944 roku. Wielowątkowa, pełna anegdot opowieść o sensie fotografii, Szarych Szeregach i stalinowskim więzieniu, gdzie siedział za udział w organizacji, której nie było. A także o nonsensach PRL-u, artystach, których fotografował – od Kantora i Szapocznikow po Liberę i Althamera – oraz flirtach, romansach i związkach, o których mówi bez żadnej taryfy ulgowej, za to z imponującym dystansem.


„Mój pech? Całe życie mi towarzyszył, ale mnie nie pogrążył. A potknięcia? Ciosy losu? Rodzina? Pieniądze? Majątek? Tomasz Lubieński napisał kiedyś o powstaniu warszawskim: «Ani triumf, ani zgon». Te słowa mogę odnieść do mojej prywatności, do fotografii, które zrobiłem, 

i do tych, których nie zrobiłem, do tych małżeństw i przygód…” – Tadeusz Rolke


„Życie i praca Tadeusza Rolke to prawdziwa kapsuła czasu, a treścią jego życia były i są piękne kobiety, artyści oraz fotografia. Ta ostatnia jest jednak chyba najważniejsza. – Fotografia to moja namiętność, pasja i powołanie – mówi w tej książce Tadeusz Rolke” – Chris Niedenthal 


„Tadeusz Rolke jak Isaac Bashevis Singer wyznaje kult pracy i erotyki. Obu służy niestrudzenie od ponad pół wieku. Utalentowany kronikarz PRL-u, owej monokultury kotleta schabowego z dziewczynami w mini i skuterem Lambretta w tle, w brawurowej rozmowie z Małgorzatą Purzyńską wyjawia przed nami swoje sekrety. Nie tylko w sprawie kryteriów fotogeniczności, także innych zachwytów i olśnień. Namiętny i zaskakujący jak jego fotografie!” – Agata Tuszyńska