Tego dnia

Te­go dnia, gdy wra­ca­łem do pie­kła  przez uli­cę jak cię­żar po­wie­trza,  przez tę ci­szę, gdy wzrok mi już uwiądł,  przez tę ci­szę, gdy płacz mi już wie­trzał,   po­wra­ca­łem po tę­czy do pie­kła...   Z na­pęcz­nia­łych chmur cmen­tar­nia­nych  ło­skot wer­bli ża­łob­nych mnie owiał  te­go dnia, gdy wra­ca­łem do pie­kła,  a za­bra­kło już zło­ta na sło­wach,   prze­cho­dzi­łem od chmur cmen­tar­nia­nych...   Po ko­lum­nach drzew świ­tem ró­żo­wych...  par­ki gę­sto omszy­ły łuk ulic,  tak­tem no­cy scho­dzi­łem na prze­strzał  w cięż­kiej bar­wie wy­pu­kłych dni-ku­li   przez brzeg mo­rza od świ­tu ró­żo­wy...   Zie­leń pa­rą błę­kit­ną wy­bu­chła,  czu­łem ci­szę czer­wo­ną i gład­ką  te­go dnia, gdy wra­ca­łem do pie­kła,  wy­bar­wi­łem ostat­ni raz: