Noc i Dzie‪ń‬

Recenzenci napisali:

"Pięć gwiazdek! Zachwycająco zabawne, bogate postacie, pełne napięcia fabuła, wszystko czarujące. Z niecierpliwością oczekuję na następną książkę!"

"Fascynująca historia rozgrywająca się w Anglii w latach 30-tych. Ta przytulna kryminalna powieść, z tłem rozkwitającego romansu, to naprawdę dobra książka; coś, co idealnie pasuje do płonącego kominka i mrocznych, zimowych wieczorów. Tempo opowieści jest wartkie, a całość trzyma w napięciu. Bardzo satysfakcjonująca lektura..."

"Otrzymałem książkę w piątek i wprost nie mogłam się od niej oderwać – zaplanowana praca domowa musiała poczekać. Byłam tak oczarowana, że skończyłam czytać w sobotę wieczorem."

"Nie spodziewałam się, że ta prosta nowelka ta bardzo wciągnie mnie w swoje fascynujące klimaty. Po raz kolejny autorka nie zawiodła mojego zaufania. Genialne arcydzieło!"

"Dottie Manderson to cudowna postać... Świetna lektura! Nie mogę się doczekać, żeby przeczytać o dalszych losach mojej ulubionej książkowej bohaterki."

Londyn, listopad 1933. Dottie Manderson natyka się na ciało umierającego człowieka na pustej, nocnej ulicy. Czekając na pomoc, trzyma go za rękę i próbuje zmusić go, by powiedział jej, co się stało. On, ostatnim tchnieniem śpiewa do niej kilka linijek popularnego przedstawienia scenicznego. Ta sytuacja daje Dottie dużo do myślenia. Dlaczego miałby do niej śpiewać, zamiast przekazać ostatnie przesłanie do swoich ukochanych? Dlaczego nie nazwał swojego napastnika?

Dottie musi poznać odpowiedzi na te pytania i mimo że pewien szczególny, bardzo irytujący młody policjant prowadzi dochodzenie w tej sprawie, czuje się zmuszona do przeprowadzenia własnego śledztwa w sprawie tajemniczej śmierci.

Przedstawiamy nową kobiecą lekturę o tajemniczej i mrocznej fabule, osadzoną w latach 30-tych, rozgrywającą się w tradycyjnym, brytyjskim społeczeństwie w Wielkiej Brytanii w okresie międzywojennym, autorstwa Carona Allana, twórcy Criss Cross, Cross Check i Check Mate, morderczej współczesnej trylogii.

Fragment "Noc i dzień: tajemnica Dottie Manderson":

Dźwięk dosięgnął jej ponownie. Trochę głośniejszy, trochę bardziej natarczywy. Brzmiał prawie jak...

Ktoś tam był – mężczyzna – leżący na chodniku. Poczuła, jak delikatnie drży ze strachu.

A może to pijak? Może powinna wejść na ulicę i ostrożnie go obejść, zachowując dystans...

Jego głowa bardzo powoli się poruszyła. Twarz była blada i owalna w przyćmionym świetle latarni. Zauważyła, że jego usta również się poruszyły. To on wydawał ten dziwny dźwięk. A więc to był jednak pijak. Śpiewał do siebie cichym, świszczącym szeptem. Zdołała uchwycić jego przybliżoną melodię i nawet kiedy dostrzegła plamę krwi na przodzie jego koszuli, część niej nadal podpowiadała jej, że zna tę piosenkę.

Zapomniała o strachu i zaraz do niego podbiegła.

— Co się stało? Wszystko w porządku? — zapytała, a zaraz po tym zganiła się za zadawanie tak głupich pytań. Przecież to oczywiste, że nic nie było w porządku. Uklękła obok niego i wyciągnęła rękę, żeby go obadać.

Był dosyć młody, ale na pewno starszy niż jej dziewiętnaście lat. Z pewnością jednak nie miał więcej niż trzydzieści parę lat. Jego włosy były całkiem jasne, delikatnie przerzedzone, ale ciemne od deszczu. Miał małego wąsa, który był teraz ostatnim krzykiem mody. Błękitne oczy, tak błękitne jak u dziecka, a on sam wyglądał na zdziwionego. Po jego wytwornym stroju wieczorowym wywnioskowała, że był dobrze sytuowany, ale nie była w stanie go rozpoznać. Ale ta krew, ach, tyle krwi...