De Roman Van Bernard Bandt

Op zijn kantoor in de Warmoesstraat, aan zijn schrijftafel vlak bij ’t raam, zat hij te schrijven aan zijn vriend Edward, die in Batavia woonde. Zijn stijf, geglansd papier bolde op, glimmend in ’t kil-wittige Octobermorgenlicht, zoodat hij zijn natte letters bijna niet zien kon. Hij zat sterk voorover, met zijn linkerhand op ’t papier, dat ’t niet kon verschuiven, nu en dan alleen wat rechter-op, als hij zijn zinnen zat te maken, bijtend met zijn voortanden op ’t botte eind van zijn pennenhouder en kijkend, zonder te zien, door de beregende ruit tegen de huizen aan van den overkant, zijn gezicht vertrokken als was er een vies luchtje.


Verderop, aan weerszijden van ’t lange lage vertrek, stonden een paar bedienden tegen hun hooge, gele, leelijk grauwgele lessenaars te hangen en een klein klerkje hurkte op een hooge kruk, aapachtig opgevouwen.


Dit schreef hij: Je weet niet wat dat is voor mij, zoo’n brief van jou. Je kunt ’t niet weten, jij die er zooveel krijgt, met elke mail, niet waar? Van je vader en je moeder, van je broers en je vrienden. Je kunt niet weten wat zoo’n brief is voor mij, die geen vader, geen moeder, geen broers en geen zusters, en geen vrienden heb — dan jou alleen! Houd dit niet voor ’n klacht of voor bitterheid, want dat is ’t juist niet, heelemaal niet, ’t is een verhoovaardiging, ’n blij bluffen op iets wat ik heb en jij niet.