Τα Σονέτ‪α‬

Ο Λορέντζος Μαβίλης υπήρξε ο τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής, που είχε σαν κορυφαία μορφή της τον Διονύσιο Σολωμό. Ο Μαβίλης εκφράστηκε ποιητικά με το ποιητικό είδος του σονέτου. Πρόκειται για ποιήματα με σταθερή μορφή, που αποτελούνται από δύο τετράστιχες και δύο τρίστιχες στροφές με ενδεκασύλλαβους ιαμβικούς στίχους με συγκεκριμένη ομοιοκαταληξία. Τα σονέτα του Μαβίλη χαρακτηρίζονται από τα υψηλά τους νοήματα και την επίμονη επεξεργασία του στίχου και της γλώσσας. Ο ποιητής επηρεάστηκε από το συμβολισμό και τον παρνασσισμό, δύο λογοτεχνικά κινήματα με τα οποία ήρθε σε επαφή κατά την παραμονή του στη Γερμανία. Τα θέματα της ποίησής του κατά την πρώτη περίοδο της συγγραφικής του δραστηριότητας (στη δεκαετία του 1880) έχουν επηρεαστεί από την ειδυλλιακή ποίηση της εποχής του, ενώ στη δεύτερη περίοδο (από το 1890 και εξής) βασικά μοτίβα των σονέτων του είναι η πατρίδα, η αγάπη για τη φύση και ο έρωτας. Επηρεασμένος από την ποίηση του Σολωμού, αναζητούσε τη μορφική τελειότητα και έτσι μας έχουν σωθεί πολλές παραλλαγές των ποιημάτων του. Η γλώσσα των σονέτων του είναι η δημοτική με λίγους επτανησιακούς ιδιωματισμούς. Μερικά από τα ποιήματά του απηχούν τις φιλοσοφικές ιδέες του Σοπενχάουερ και χαρακτηρίζονται από μια απαισιόδοξη διάθεση. Μολονότι το σονέτο θεωρείται δύσκολο ποιητικό είδος, ο Μαβίλης κατόρθωσε να φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας, ώστε δικαιολογημένα θεωρείται ο σημαντικότερος σονετογράφος της νεοελληνικής ποίησης. Ο ηρωικός του θάνατος υπήρξε, όπως πολύ πετυχημένα ειπώθηκε, «ο ωραιότερος επίλογος λυρικού σονέτου της ζωής του».