Ένας κι ένας..‪.‬

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε Έλληνες ανθρώπους της τέχνης που γνώρισα και πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή –με μοναδική εξαίρεση τον Μίκη Θεοδωράκη, που εκτιμώ ως εσαεί ζώντα– σε μια προσπάθεια, παράλληλα με το έργο τους, να σκιαγραφηθεί η ανθρώπινη πλευρά, το «πιστεύω», η εποχή, ο ενίοτε προφητικός τους λόγος. Θα μπορούσε –θα ήθελα– να είναι κι άλλοι, αλλά σ’ αυτούς βρέθηκα πιο κοντά (ή αυτοί βρέθηκαν πιο κοντά σ’ εμένα – έτσι κι αλλιώς είναι περίεργη και απρόβλεπτη η μοίρα των όποιων σχέσεων). Προσωπικές επιλογές είναι, αφού άλλωστε αυτό το βιβλίο δεν είναι –δεν θα μπορούσε να είναι– ιστορία. Μια προσωπική κατάθεση, με τα βιώματα ενός πολιτιστικού συντάκτη.

Λένε:

«Πολιτισμός, η βαριά βιομηχανία μας. Χωρίς πολιτισμό είμαστε ο κανένας […] Πιστεύω ότι δεν συμφέρει την Ευρώπη να χαθεί η Ελλάδα. Διότι η Ελλάδα αντιπροσωπεύει τα οράματα όλης της Ευρώπης».  

Μελίνα Μερκούρη

«Δίκαιη εξουσία δεν υπάρχει».

Βασίλης Ρώτας

«Δημοκρατία είναι να προσφέρεις και να παίρνεις, και στις μέρες μας, το βλέπω κι εδώ στον τόπο μας, υπάρχει η τάση όλοι να παίρνουν».

Μέμος Μακρής

«Πού είναι τα παλιά φιλολογικά καφενεία; Όλα έχουν γίνει τράπεζες».

Δημήτρης Χριστοδούλου

«Σε παρακαλώ να έχεις υπόψη σου ότι κάποιοι θέλουν να μου κάνουν κακό κλείνοντάς με σε ίδρυμα».

Δανάη

«Η ερωτική απιστία είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας μας».

Λιλή Ζωγράφου

«Η μόνη επανάσταση που υπάρχει σήμερα στην ανθρωπότητα είναι η ερωτική. Όλες οι άλλες πήγαν περίπατο».

Ηλίας Πετρόπουλος

«Εγώ παραμένω ένας ουτοπικός κομουνιστής. Ψάχνω να βρω την κοινωνία της αλληλεγγύης – εκεί βλέπω τη λύση του προβλήματος».

Μίκης Θεοδωράκης