Αντοχ‪ή‬

Αντοχή


Σπορά Δύναμης


Σπόροι Ελπίδας


Σε ερειπωμένη πλατεία γέρνω στη σιωπή,

στους τρύπιους τοίχους φυτρώνει ένας σπόρος·

στα χέρια μου ηγέρθηκα από θραύσματα,

και το φως τραγουδά μέσα σε κάθε ρίζα.


σπέρνω όνειρα σε χώμα ξεραμένο,

ανασαίνω ηχώ από χαραγμένα πρόσωπα·

κάθε φύλλο χορεύει στο πάθος μου,

και η ελπίδα ανθεί στις πληγές.


κάθε πληγή ένα σπόρο κρυφό,

κάθε δάκρυ νερό αναγέννησης·

η καρδιά μου πολιορκεί την ερημιά,

κι ένας κλάδος αγγίζει τον ουρανό.


γέλα, σπόρε μου, μέσα στη λάσπη·

γίνε δέντρο ψηλό για τους χαμένους·

δώσε στέγη στον άνεμο της λύπης,

δίδαξε πως η δύναμη φυτρώνει απ’ το βάθος.


Ψίθυρος ξεφεύγει από χείλη ραγισμένα,

σπόρος ελπίδας στο χώμα το θρυμματισμένο·

φύτρα αντοχής τρέφει τις ρίζες,

και ένα πρωινό ξυπνά με άσπρο φως.


η μητέρα φυτεύει ανάσα στο λίκνο,

ψιθυρίζει τραγούδια που γίνονται φωτιά·

κάθε στίχος κρύβει μια καινούργια άνοιξη,

κάθε αναπνοή ένας κόκκος δυνατής σκιάς.


στο σοκάκι παλιά γεμάτο συντρίμμια,

τραντάζονται οι καρδιές στα χρώματα του πόθου·

μια σπίθα αφουγκράζεται το σπόρο,

κι ανθίζει κρυφά κατάνυξη χρυσή.


γιασεμιού ανάσα στην ερημιά φτερουγίζει,

σπόρος ελπίδας σε καθιστό δάκρυ·

κι αν η πόλη πέθαινε στον λίθο,

η ζωή σκορπίζει σπόρους βαθιά.


Στο χαλασμένο σιντριβάνι του χρόνου,

μια λαβωμένη καρδιά φυτεύει σπόρο·

ανάμεσα σε πέτρες φωνάζει η σιωπή,

κι ένας κρίνος ανθίζει στην ερημιά.


η μητέρα κρατά το χέρι του παιδιού,

σπέρνει στο βλέμμα της φως αθάνατο·

κάθε ψίθυρος γίνεται γέφυρα,

για να περάσουν οι μνήμες από το σκοτάδι.


οι τοίχοι μιλούν με ξεχασμένα ονόματα,

μα ο σπόρος νικά τη λήθη·

στεριώνει ρίζα όπου υπήρχε απώλεια,

και μεγαλώνει όνειρο αλώβητο.


φύλλα ψελλίζουν ελπίδα,

σε πλατεία που χάθηκε στα ερείπια·

η ομορφιά ντύνεται πληγή,

και η ζωή διαβαίνει μέσα απ’ τον πόνο.


Κάθε σπόρος κουβαλάει μια υπόσχεση,

να ανθίσει σε σκιές και θανάτους·

στην ερειπωμένη άκρη του κόσμου,

γεννιέται ζωή από τη δική μας τέφρα.


η μητέρα τραγουδά στο λίκνο αργά,

ψιθυρίζοντας λέξεις παλιές σαν τον άνεμο·

το παιδί κοιτάζει τον ουρανό,

φυτεύοντας πίστη σε φτερά αδιάσπαστα.


στο σοκάκι κύματα σιωπής σπάνε,

μετατρέποντας συντρίμμια σε σπόρους·

κάθε βήμα μια ρίζα σε άγνωστο χώμα,

κάθε λυγμός νερό ζωής.


κι αν έσπασαν οι τοίχοι της ελπίδας,

οι σπόροι τη γαλουχούν ξανά·

στην καρδιά της πόλης, σιωπηλή ανάσταση,

μια πληγή γίνεται άνθος φωτεινό.


Σε χαραγμένη πέτρα φυτρώνει ζωή,

σπόρος ξεφνικά μέσα στην καρδιά·

η πόλη τραγουδά την αντοχή,

σε κάθε γωνιά, σε κάθε ρωγμή.


η μητέρα ψιθυρίζει στον κρόταφο,

τραγούδι απαλό για σκοπό και φως·

το λίκνο γεμίζει φτερούγες,

και το παιδί οραματίζεται ουράνια γη.


ξωπίσω απ’ τα συντρίμμια ανθίζεις,

στέκεις ενάντια στον άνεμο·

κάθε σπόρος μια μικρή εξέγερση,

για να νικήσει το σκοτάδι.