δεν είμαι μικρός‪!‬

στις δεκαεννιά μικρές ιστορίες αυτού του βιβλίου, ο ήρωας γράφει τα απομνημονεύματά του πριν ακόμα μάθει να διαβάζει και να γράφει…


με ασύντακτο, αυτόματο τρόπο, χωρίς παραγράφους, τελείες και κεφαλαία γράμματα, όπως ακριβώς μιλάει με τους οικείους του, θέλει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του τους φόβους του, τις αγωνίες του, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του και τις προσδοκίες του… που δεν ξέρει τι στο καλό πάλι είναι αυτές…


θέλει και να θυμώσει, να ουρλιάξει και να κλάψει όταν θυμάται αυτά τα τόσα πολλά που έχει ζήσει μέχρι τώρα με όλους αυτούς που έχει γνωρίσει


αναπολεί το παρελθόν όταν ήταν μωρό και όλοι τον πρόσεχαν και του έδιναν ό,τι ήθελε, πριν να τον μάθουν ότι πρέπει να λέμε «παρακαλώ» όταν ζητάμε κάτι και «ευχαριστώ» αν μας το δώσουν, αλλά αν δεν μας το δώσουν, δε λέμε τίποτα, ούτε κλωτσάμε αυτόν που δε μας το έδωσε


ζει το παρόν κάνοντας πλάκες με τον αδελφό του, που ούτε αυτός είναι μικρός αλλά είναι λιγότερο μικρός από αυτόν, και με τον μπαμπά του που μερικές φορές μοιάζει να είναι ο μικρότερος απ’ όλους…


όταν μεγαλώσει θα γίνει δάσκαλος για να παραγγείλει να φέρουν στο σχολείο μια πισίνα και να λέει κάθε μέρα στα παιδιά ότι αύριο δεν έχουμε σχολείο…


στο μπλοκάκι των σημειώσεων που κρύβει στο μυαλό του έχει καταγράψει τις εμπειρίες του από τις ταινίες που έχει δει, από τα μουσεία που τον έχουν θερμοπαρακαλέσει να πάει, από τα εστιατόρια που έχουν ωραίες καυτές τηγανητές πατάτες, από την εκκλησία όπου βάζεις ή βγάζεις χρυσά δόντια -δεν είναι πολύ σίγουρος ακόμα- από τα μαθήματα ποδοσφαίρου, από τον παλιογιατρό με τα δηλητηριώδη τσιμποεμβόλια, από τις θεατρικές παραστάσεις με τους ψευτο-ιππότες, από την παραλία με τα χρωματιστά κουβαδάκια που τα χρώματά τους δε βγαίνουν και τους πύργους από άμμο που φτιάχνεις με αυτά…


όλα αυτά και ένα σωρό άλλα πράγματα που έχει ζήσει και θέλει να τα μοιραστεί πριν μεγαλώσει τελείως και δεν έχει τόση πλάκα όπως όταν είσαι παιδί…