Η κυρία Νταλογουέ‪ι‬

Ονοματολογία

Ο ογκοδέστατος τόμος του Clemson University Digital Press στο iBooks της Apple με τίτλο: Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway Invisible Presences: Η απανταχού παρουσία της Virginia Woolf στο: Mrs. Dalloway ξεκινάει ως εξής: Η Κυρία Ντάλλογουεϊ είναι η πιο δημοφιλής και η πιο παρεξηγημένη επίσης επιλογή για πολλούς αναγνώστες. (!!!)
Θα αγνοήσω το επίθετο "δημοφιλής" και θα μείνω στο "παρεξηγημένη". Κι αυτό διότι η πιο ακατανόητη, άσκοπη, και εν τέλει περιττή επιλογή της συγγραφέως μας, τουλάχιστον στο "Η κυρία Νταλογουέι" είναι αυτή η ακατάσχετη ονοματολογία του, που δεν νομίζω ότι απαντάται τόσο συχνά στην μυθιστοριογραφία.
Και, όπως έκανε η Virginia Woolf στο εκτεταμένο δοκίμιό της "A room of one’s own" όπου μεταξύ άλλων γράφει: "… but why?… Does not Mr. Bennett write novels himself? I will open the first book that chance puts in my way— Hilda Lessways. Let us see how he makes us feel that Hilda is real…", (και όπου το πνεύμα της για τον Mr. Bennett δεν διαφέρει καθόλου από το δικό μου εδώ), έτσι κι εγώ μετά από τον δύσκολο αγώνα μου να τελειώσω ό,τι ξεκίνησα (την ανάγνωση, δηλαδή) και μαρκάροντας, κατά την συνήθειά μου, με σελιδοδείκτες ασταμάτητα όλα τα ονόματα στο μυθιστόρημα, στην τύχη πια, και μετά από μία ανάλογη τέτοια συλλογή ονοματολογίας σταμάτησα σε ένα όνομα στην σελίδα 220 (αρίθμηση iBooks): Μπέντφορντ Πλέις!
Αμέσως βέβαια είδα ότι ήταν όνομα οδού! Μικρό το κακό είπα, αλλά δεν πάει άλλο, σημείωσα λοιπόν και, ιδού, παραθέτω:
Μπέντφορντ Πλέις. Άλλο ένα όνομα, άσκοπο κι αυτό. Ονόματα, ονόματα, ονόματα!!! Τί να πει κανείς; Το βρίσκω απαράδεκτο. Ποια η σκοπιμότητα τόσων άχρηστων ονομάτων; Αναρωτιέμαι και λέω, αν η συγγραφέας μας είχε επιφυλάξει για χάρη της λίγη από την τύχη του Ορλάντο (που την έχει) και ζούσε σήμερα, άραγε θα μού έλεγε, για να υπερασπιστεί την τεχνική της σ᾽ αυτό το κατασκεύασμα, it’s the modernism, idiot; Ή μήπως θα βρεθούν και άλλοι, δοκιμιογράφοι, δημοσιογράφοι και λοιποί βιβλιόφιλοι, ως μετεμψυχωμένες εκδοχές εκείνου, να την υπερασπιστούν;
Τί να πω; Ίσως η κατανόηση αυτής της ακατάσχετης ονοματολογίας να απαιτεί έναν πιο σοφιστικέ αναγνώστη απ᾽ ότι η αφεντιά μου. Ίσως πάλι να ήταν πιο εύκολο για μένα να επιτύγχανα έναν συγκερασμό του βιβλίου με τον τηλεφωνικό κατάλογο ή για να μην βγούμε από το πνεύμα του μοντερνισμού, μήπως με τις επαφές στο κινητό μου;
Ωστόσο, συνέχισα και διάλεξα να κρατήσω αυτό:
"Ο σερ Χάρι δεν μπορούσε να πει στην Κλαρίσα Νταλογουέι (όσο κι αν του άρεσε∙ για τον τύπο της ήταν τέλεια και απειλούσε να τη ζωγραφίσει) τις ιστορίες του από το Μιούζικ Χολ. Την πείραξε για τη γιορτή της. Είχε ξεχάσει το μπράντι."
Για να τελειώσω μ’ αυτήν την κουραστική όπως και νά ’ναι γκρίνια, λέω μήπως να ακολουθούσα το πνεύμα του Clemson University Digital Press, που ανέφερα στην αρχή και να έκανα μία νύξη εδώ βλέποντάς το ως μία αναφορά στην ζωή του σχεδόν σύγγχρονού της Τουλούζ Λωτρέκ; Κι ακόμη με το: "Ο σερ Χάρι … Είχε ξεχάσει το μπράντι. σελ. 237", στον Gustave Flaubert όπου, αν θυμάμαι καλά, έγραφε: η Μαντάμ Μποβαρί ξύπνησε στις έξι;
Έστω.
Έχει βέβαια το μυθιστόρημα πάμπολλες σελίδες εκθαμβωτικά μαγευτικές που νομίζω πως δεν χρειάζεται να τις αναφέρω.
Και, αφού "… δεν υπάρχει τίποτε έξω από εμάς, ει μη μόνον η κατάσταση της διάνοιας∙ μια επιθυμία για παραμυθία, για ανακούφιση …" που την κερδίζουμε με την ανάγνωση, δεν μπορώ παρά και όπως αρμόζει, ταπεινά, να δείξω "…συμπόνια, κατανόηση, άφεση…", βέβαια για τον εαυτό μου και μόνον.