چامه های فصل خاکست‪ر‬

شاعر در مقدمه‌ی کتاب نوشته است:
«این سروده ها محصول سال ‌های نوجوانی و شروع شاعری من است؛ از این رو ناپختگی آنها را بر من خواهید بخشود. شخصیت مرا در آن سال ‌ها، بیش از هر چیز دیگر، سه نادره یار ثمین ‌دْر، پرورش می ‌دادند: «قرآن، دیوان حافظ و مكتوبات عین ‌القضات همدانی»؛ اضافه بر آن، یأسی فلسفی، كه زاییده‌ی نوعی سرخوردگی بود؛ سرخوردگی از سرنوشت انقلابی به سرقت رفته، به دست «صوفی دجال فعل ملحد شكل» زمانه‌ی ما.
پیش از آن كه، چشمان نازنین‌تان را با كلمات بی مقدار خویش بفرسایم. قلبم، تمامت قلبم با گلی سرخ، نثار آنانی كه بزرگوارانه خواهندم بخشید یا آنانی كه این كتاب را با شتاب ورق خواهند زد و به كناری خواهند نهاد و بر وقت از دست داده اسف خواهند خورد. همگی را دوست دارم، دیوانه وار دوست تان دارم؛ حتی اگر نباشم، حتی اگر قرن‌ ها پس از من به جهان خاكی چشم بگشایید و نامتان را ندانم. تا همیشه دوستتان خواهم داشت حتی وقتی كه باد خاكسترم را پریشیده باشد تا دوردستان خاموشی و فراموشی.»