De Geschiedenis van het Grieksche Volk

Zoo ontwikkelde zich het ééne verhaal uit het andere, zoodat men zich er over moet verbazen, dat de vertellers ooit tot een einde kwamen. Als de Grieksche jongens en meisjes vroegen, wie de dikke muren gemaakt hadden, die reeds in die tijden eeuwen oud waren en uit reusachtige steenen waren samengesteld, luidde het antwoord: “de Cyclopen”; en dan volgde er een onafgebroken reeks van verhalen over die wonderlijke éénoogige reuzen. “Maar waar komen wij zelf van daan?” vroeg een kind wel eens, en dan werd ook daarover een merkwaardig verhaal medegedeeld. “In vroegere dagen was het volk op aarde zeer misdadig,” zoo luidde het verhaal, “en daarom zond Zeus een ontzaglijken vloed, om hen te verdelgen. Alleen Deucalion en zijn vrouw Pyrrha waren deugdzaam, en daarom beloofde Zeus, dat zij gered zouden worden. Nadat de vloed verdwenen was en alle andere stervelingen waren verdronken, waren Deucalion en Pyrrha eenzaam achtergebleven. “Laat ons de goden bidden, om menschen op aarde te zenden,” zoo spraken zij; en zij gingen op weg naar een tempel, die nog was blijven staan. Er was geen priester meer, geen vuur brandde meer op het altaar, en de grond was bedekt met modder en steenen en met afval, dat door den vloed was binnengespoeld. Door die hindernissen heen drongen Deucalion en Pyrrha voort naar het altaar en baden, dat de aarde weder mocht worden bevolkt. Zij kregen het volgende antwoord: “Vertrekt van den tempel en werpt de beenderen uwer moeder achter u weg.” “De overblijfselen van onze ouders ontheiligen!” riep Pyrrha vol ontzetting uit: “laten wij liever eeuwig alleen blijven dan dat te doen.” Deucalion bewaarde het stilzwijgen, maar ten slotte zeide hij, in nadenken verzonken: “De aarde is ons aller moeder, en de steenen zouden de beenderen der aarde kunnen worden genoemd. Ik geloof, dat het bevel beteekent, dat wij steenen moeten oprapen en achter onze hoofden moeten werpen. In ieder geval kunnen wij het beproeven en zien wat er zal gebeuren.” Zoo deden zij, en spoedig waren zij niet langer alleen, immers uit iederen steen, die door Deucalion geworpen werd, ontstond een man, en uit iederen steen, door Pyrrha geworpen, ontstond een vrouw. Een der zonen van het echtpaar heette Hellen, en wij, Hellenen, stammen allen van hem af. Hellen had twee zonen en twee kleinzonen. De namen der zonen waren Aeolus en Dorus, die der kleinzonen waren Ion en Achaeus. Dit is de reden, dat wij Hellenen uit vier verschillende volksstammen bestaan—de Aeoliërs, Doriërs, Joniërs en Achaeërs. De andere volkeren zijn barbaren; hun geheele taal is “baba”, en niemand kan hen verstaan.”