Π για Παρελθ'ον, για Παρόν, για Πάντα και Ποτ‪έ‬

Χρονολογικό παράδοξο!
Μια άνοιξη επιστρέφει και ανταμώνει τον χειμώνα.
Ένας χειμώνας συναντάει την άνοιξη,
Μια πολύ παλιά, ξεχασμένη άνοιξη.
Μια άνοιξη δική του , γεμάτη με θύελλες και καταιγίδες.
Θα έπρεπε να είχε φύγει, να είχε κρυφτεί, για να προφυλαχτεί από την καταιγίδα.
Από την θύελλα που μαστιγώνει αλύπητα τα κορμιά τους.
Μένει. Μένει γιατί και δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να φύγει,
Τώρα! Τώρα την ανταμώνει πάλι.
Η ίδια άνοιξη στέκεται μπροστά του και του ζητά να της ανθίσει τα λουλούδια της.
Μα πώς; Πώς είναι δυνατόν να λουλουδιάσει η άνοιξη μέσα στην παγωνιά του χειμώνα;
Αν όμως;….
Η ερωτική ιστορία ενός άντρα που στο λυκόφως της ζωής του ανταμώνει την ερωμένη της νιότης του.
Εκείνη δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Είναι ίδια. Νέα όπως και τότε. Το ίδιο προκλητική. Το ίδιο αφοσιωμένη στον έρωτα.
Ακριβώς όπως και τότε. Τότε: σαράντα χρόνια πριν.
Τί συνέβη; Ταξίδεψε πίσω στο παρελθόν ; ή ήρθε το παρελθόν στο σήμερα;