Sennik polski. Literatura, wyobraźnia i pamię‪ć‬

Tematem książki
są literackie sny polskich pisarzy, od romantyzmu do dziś. Autor nie
tworzy jednak reprezentatywnego przeglądu utworów onirycznych, lecz
skupia się wyłącznie na problemie tożsamości śniącego podmiotu. Nie
zajmuje się ani tak zwaną poetyką oniryczną, ani topiką snu czy jego
funkcjami w utworach literackich. Przedmiotem jego analiz są jedynie
takie zapisy snów, które dadzą się potraktować jako świadectwa stanu
tożsamości śniącego. Bada pod tym kątem literackie sny Słowackiego,
Mickiewicza, Wyspiańskiego, Leśmiana, Schulza, Dąbrowskiej,
Baczyńskiego, skamandrytów, Gombrowicza, Różewicza, Miłosza,
Konwickiego, Tokarczuk oraz licznych twórców literatury najnowszej.
Jeden rozdział poświęca także snom w teatrze Tadeusza Kantora. W
rozdziale ostatnim pisze o terapeutycznym działaniu snów osób starszych,
pensjonariuszy domów spokojnej starości w Polsce.