Szkocka mgła‪:‬

Szkocka mgła: Tajemnica Dottie Manderson tom trzeci: nowela

Po pogrzebie swojej przyjaciółki i mentorki, Pani Carmichael, Dottie Manderson otrzymuje misję odnalezienia zaginionego syna zmarłej kobiety i poinformowania go o śmierci matki, której nigdy nie poznał. Tymczasem bliski przyjaciel Dottie, inspektor William Hardy, również staje przed trudnym zadaniem, które zmusi go do konfrontacji z przeszłością. Czy inspektor w końcu znajdzie czas na gorące uczucie w swoim pełnym zawirowań i natłoku obowiązków zawodowych życiu?

Fragment książki Szkocka mgła: Tajemnica Dottie Manderson tom trzeci: nowela

Anna McHugh spoglądała przez kraty celi więziennej na leżące ciało. Kiedy postać ta nie dostrzegła jeszcze jej obecności, Anna wymierzyła pomiędzy kraty kopniaka i uderzyła stopę zwisającą z końca wąskiej pryczy.

— Dalej, idioto! Nie mam całego dnia, żeby na ciebie czekać, więc wstawaj.

Postać na pryczy w powolny sposób rozciągnęła się i ziewnęła, jakby właśnie obudziła się z głębokiego, odświeżającego snu. Wstał na nogi i pokazał jej swój, jak mu się wydawało, zawadiacki uśmiech, ale ona spiorunowała go wzrokiem i obróciła się na pięcie.

— Jeśli nie będzie cię na ulicy za minutę, będziesz musiał wracać piechotą — Wróciła do poczekalni w przedniej części komendy policji i rzuciła do oficera za biurkiem: — Jest już gotowy do wyjścia.

Oficer posłał jej skrzywiony uśmiech i obrócił się, by wyciągnąć klucze z szafki stojącej za nim.

— Od trzech dni na wolności, hmm? Wiem, że mówiłaś, że był z tobą w domu przez całą noc, ale przecież wszyscy wiemy, że to on załatwił tego jelenia w Barr Hall. A właściciel ziemski jest dobrym przyjacielem oskarżyciela miejskiego. Więc może postaraj się i przytrzymaj swojego chłopa w domu przez noc, moja kochana, jeśli nie chcesz, żeby wrócił z powrotem do więzienia. Następnym razem może to być na trochę dłużej.

Obserwowała, jak posterunkowy Forbes otwierał drzwi do celi.

— On nie jest moim chłopem — powiedziała cicho.

Jej mężczyzna był w domu, za barem swojego szynku, i na pewno gotowy z paskiem w ręku po tym, jak się dowiedział, że dała Williamowi Hardy'emu alibi na zeszłą noc. Było jej ciężko na sercu. Bała się wrócić do domu. Ale co innego mogła zrobić? Nie mogła pozwolić, by Will wrócił do więzienia za przestępstwo, którego nie popełnił. Wyszła na słońce i wsiadła do małego auta, które wypożyczyła z pubu.

Wydawało się, że wszystko, co robiła dla Willa, przynosiło jej same kłopoty. Jak on mógł tak po prostu wydać jej nazwisko, nawet jeśli próbował wyjść z tarapatów? Teraz z pewnością już znał cenę, jaką by za to zapłaciła. Podświadomość szeptała do niej, że jej matka na pewno by powiedziała, że prawdziwy dżentelmen nigdy nie zawiódłby zaufania damy. Jednak William Hardy nie był dżentelmenem, a ona wątpiła, że on nazwałby ją damą. Dlaczego mu na to pozwoliła? Gdyby tylko mogła usunąć go ze swojego życia – i ze swojego serca – jej mąż prawdopodobnie nie widziałby w niej tylu wad. A to by oznaczało znacznie mniej siniaków.

Usiadła za kółkiem i czekała. I dalej czekała. Powiedziała sobie, że da mu jeszcze minutę, co potem przerodziło się w dwie kolejne, a potem w następne pięć. W końcu, po prawie piętnastu minutach mężczyzna się pojawił, idąc pysznym krokiem, dumny niczym Punch[1] ze swoich wyczynów. Na ulicy ktoś wydał okrzyk radości, a Will podniósł pięść w geście triumfu. Anna westchnęła. Jakim cudem kolejna noc w celi była dla niego powodem do dumy?