Za zieloną bram‪ą‬

Elli maszerowała nieśpiesznie, delektując się niespotykaną w tej części
miasta ciszą i niesamowitą aurą przesyconą zapachem niedawno padającego
deszczu. Ciepłe promienie jesiennego słońca igrały na jej twarzy
złocistymi plamami. Postanowiła skręcić w wąską uliczkę i uświadomiła
sobie, że mimo iż zna stare miasto, tędy idzie po raz pierwszy. Nie
docierały tu ożywcze promienie słońca, a chłód i półmrok wzbudzały
niepokój. Przyśpieszyła kroku, chcąc niezwłocznie wydostać się z tego
ponurego miejsca. Na końcu uliczki ujrzała bladozieloną, odrapaną i
pordzewiałą bramę. Coraz gęstsze od wilgoci powietrze ponaglało ją do
przekroczenia jej progu, a puste okna zimnych kamienic wołały: „Wejdź
wreszcie, nie wahaj się, zaspokój ciekawość”. Nie mogła oprzeć się
pokusie i któregoś dnia, wiedziona ogromną siłą, wreszcie odważyła się
pchnąć ciężkie wrota i zniknąć we wnętrzu kamienicy.

Tamten dzień na zawsze przeklął jej życie. Prześladujące ją i jej
bliskich potężne i podstępne demony coraz mocniej zaciskały na nich
swoje macki, wnikając w ciało i ogarniając umysł… równocześnie
wypełniając go nieznaną dotąd mocą.