Vakantie in Cambrils 1

Hij bestelde een coca cola. Voor zichzelf.
Bijna niemand bestelde frisdrank in de lounge bar enkel voor zichzelf. Geen enkele man liet na een drankje te bestellen voor een knappe dame, zeker niet als die vlak naast hem zat. Hij wel.
‘Gezondheid,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder.
Sara keek naar Mabuma die geamuseerd naar haar staarde.
Hij vroeg zich af wat ze zou doen. Wachten op een andere prooi of toch deze maar proberen te verslinden.
‘Moet er geen whisky bij?’ vroeg ze.
Deze toch maar, mompelde Mabuma. Hij kijkt niet eens op, die man. Maar ze houdt vol.
‘Bij je cola bedoel ik, moet er geen whisky’tje bij?’
‘Ik hou graag de controle,’ zei de man.
Pats.
Daar heeft ze niet onmiddellijk van terug.
‘Hmmmm,’ zei Sara. ‘ik verlies ze wel eens liever.’
‘Dat zag ik meteen,’ zei de man.
Je zag dat ze gewoon was dat de mannen achter háár liepen. Ze keek even vertwijfeld voor zich uit.
Misschien kijkt ze in de spiegel tegen de barwand, met ervoor de flessen drank, naar zichzelf om te controleren of haar mascara niet uitgelopen is, bedacht Mabuma.
Het kon niet dat de vreemdeling haar niet probeerde te versieren. Misschien hoopte ze dat de man alsnog als eerste het woord zou nemen. Daarom zweeg ze een korte tijd.
‘Pas aangekomen?’ vroeg ze dan toch.
‘Ik woon hier,’ antwoordde hij.
Hij gaf de informatie die gevraagd werd, niks meer.
‘Ik ben Sara,’ zei Sara. ‘Hoe heet u?’
‘Armin.’
‘Duitser?’
‘Jawohl.’
‘Holala,’ zei Sara. ‘Grundlich en streng.’
‘Als je het maar weet,’ zei de Duitser Armin.
‘Vandaar dat je alleen op stap bent.’
‘Misschien zit mijn vrouw wel opgesloten op haar kamer.’
‘Hola!’ zei Sara.
Met respect. Haar hart sloeg een slag over. Die vent bezorgde haar rillingen. Van schrik. Van opwinding. Nieuwsgierigheid.
‘Van binnenuit kan je de kamerdeuren hier zo openmaken,’ antwoordde ze.
‘Ik heb handboeien in mijn valies,’ zei de man.