Teatr rosyjski XX wieku wobec tradycji. Kontynuacje, zerwania, transformacje

Teatr rosyjski
drugiej połowy XX wieku konfrontował się głównie z własną przeszłością:
z dokonaniami Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa. Niemal
prawidłowością było to, że rosyjscy twórcy teatralni otwarcie
deklarowali swoje przywiązanie do dziedzictwa przeszłości. Autorka
książki przygląda się bliżej temu dziedzictwu: ideom teatralnym,
konkretnym technikom i metodom, a także tak trudno uchwytnej materii,
jaką są etos bądź atmosfera towarzyszące poszukiwaniom pionierów
dwudziestowiecznego teatru, zwłaszcza w jego nurcie studyjnym. Analizuje
również sposób, w jaki dokonywała się transmisja tradycji:
bezpośrednio od mistrzów (lub od ich uczniów), za pośrednictwem lektur
czy też świadectw z drugiej ręki.