Laatste ronde

Art:

Als het op spijt hebben aankomt, dat heb ik niet. Mijn leven is perfect. Ik heb een bar, werk hard, feest harder en overlaad mijn neefjes en nichtjes met alle liefde die ze verdienen. Ik hoef me niet te settelen, hoe graag mijn zus dat ook zou willen.

Maar dan komt Joey Manning mijn kantoor binnen en hij smeekt me bijna om hem een baan te geven... en ik wil hem zoveel meer geven.

De zelfverklaarde heteroman zit in mijn hoofd en hoewel ik weet dat ik hem moet vergeten, krijgt mijn lichaam die boodschap niet. Het helpt ook niet dat Joey een eerste klas flirt is die met iedereen kan dollen.

Ik heb nog nooit spijt gehad. Niet tot Joey Manning.

Joey:
De rekeningen blijven zich opstapelen en de druk om mijn zussen door de universiteit te loodsen voordat we uit huis worden gezet, zit altijd 
in mijn achterhoofd. Wie er ook heeft gezegd dat het leven om te leven en genieten was, was duidelijk vergeten dat leven duur is.

Mijn standaardmodus is zo gestrest als maar kan en ik werk mezelf tot op het bot kapot, en er is maar één persoon die me daar een pauze van geeft.
Art de Almeida.
Mijn baas.

De enige man met wie ik niet zou moeten flirten, maar het lijkt wel alsof ik er niet mee kan stoppen. Ik wil onder zijn huid kruipen. Hem naar me laten hunkeren.
Wat niet zo erg zou zijn, behalve dat hij denkt dat ik hetero ben, en ik heb nooit de moeite genomen om hem te corrigeren.

Ik heb deze baan nodig. 

Maar op sommige dagen maak ik me zorgen dat ik Art meer nodig heb.