14 Ημέρε‪ς‬

“Όσο περνούν τα χρόνια, δεν χρειάζεται παρά μια παλιά φωτογραφία, ένα τραγούδι τραγουδισμένο πολλές φορές, μια μυρωδιά αρώματος πολύ ακαταμάχητου, μια γεύση ενός αγαπημένου φαγητού, μια δροσιά ποτού δροσερού, μια κίνηση ενός άγνωστου, μιας άγνωστης, ένα νεύμα κάποιου περαστικού σε έναν φίλο του, ένα τραπεζάκι-έξω, ένας παλιός γνωστός, ένα δώρο από αυτά της ευτελούς αξίας αλλά σπάνιας συναισθηματικής, όσο περνούν τα χρόνια, δεν χρειάζεται παρά κάτι από τα παραπάνω για να πυροδοτήσει ένα χαμόγελο, μια τρυφερή ανάμνηση, έναν κρατημένο αξιοπρεπώς λυγμό, μια νοσταλγική κατάδυση, μια διάθεση να πάρει πίσω κανείς αυτά που έχασε.

Όσο περνούν τα χρόνια, δεν χρειάζεται παρά ένα παλιό σημείωμα ξεχασμένο στο συρτάρι του γραφείου, ένα γλειφιτζούρι χαμένο σε μια τσάντα που το αναζητούν εναγωνίως πανέμορφα χέρια, μια τσακισμένη σελίδα σε ένα βιβλίο με ποιήματα, ένα εισιτήριο από ταξιδεμένο ταξίδι στο εξωτερικό, μια κάρτα πολλαπλών διαδρομών ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, μια απόδειξη από χρήματα που μεταφέρθηκαν για καλό σκοπό, μια φωτογραφία φωτεινή, δεν χρειάζεται παρά κάτι από τα παραπάνω, για να θυμηθεί κανείς όλα τα ρίσκα που πήρε και τον έκαναν πλουσιότερο σε εμπειρίες και σοφότερο.

Όσο περνούν τα χρόνια, η γεύση γίνεται καλύτερη, η αίσθηση της πραγματικότητας πιο πραγματική, η αντίληψη της ωραιότητας της ζωής πιο στερεή, τα χαμόγελα πιο όμορφα, οι σχέσεις πιο αληθινές, οι φίλοι σπανιότεροι μα καλύτεροι.

Όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο πόσο σπάνιο και εντυπωσιακό είναι το να ζει κανείς μια ζωή που του ανήκει”