Z dna piekła. Moje przeżycia w niemieckich obozach koncentracyjnych 1943-1945

Bolesław Dziewięcki był żołnierzem AK, pseudonim „Koraban”. Brał udział w
pierwszym zamachu na gestapowca Helmuta Kappa wraz ze swoim kolegą z
seminarium Hieronimem Piaseckim, pseudonim „Zola”.

Został aresztowany 13 czerwca 1943 roku podczas akcji AK.
Bity i torturowany przez Niemców, nie wydał nikogo, choć żona i
jednomiesięczna córeczka Marysia również znajdowały się w rękach
gestapo.

Przeszedł przez koszmar niemieckich obozów koncentracyjnych Birkenau,
Auschwitz, Buchenwald i Ravensbruck. Przeżył siedemnaście długich
miesięcy pod ziemią, w tunelach obozu pracy „Dora”, gdzie Niemcy
produkowali pociski V1 i V2. Po likwidacji przez Niemców „Dory”, wraz z
innymi jeńcami gnany był przez Ravensbruck nie wiadomo dokąd i w jakim
celu. Wyzwolenie zastało go w drodze… Wrócił do Polski w czerwcu 1945
roku, dokładnie w dwa lata po aresztowaniu. Przeżył piekło na ziemi.

"Dni mijają. Wstają ranki i znów noce, a końca jazdy i męki nie widać.
Nikt nie wie, dokąd nas wiozą. Mam tak mało sił, że trwam w letargu.
Widzę koniec wojny, a tu trzeba umierać. Z innych wagonów wyrzucają
trupy. Kiedy ja umrę? Umrę! O jak słodka wydaje mi się śmierć! Ale
dlaczego śmierć przychodzi u progu wolności? Nie zobaczę córki, żony,
rodziców, braci i sióstr! Nie będę mógł im opowiedzieć!"

"Przysłano mi raz z domu bułeczki swego wypieku. Trochę rozdałem. W
czasie pracy nie wolno jeść, ale po kryjomu dało się skubać w kieszeni.
Ułamywałem właśnie po kawałeczku ową bułeczkę, ale jakoś trudno to szło.
Wyjąłem bułeczkę nadskubaną i zauważyłem w środku papier. Rozdłubałem
ostrożnie. Jezus Maria! Fotografia córeczki w króliczym futerku! Łzy
pociekły mi z oczu. Nie było czasu i dobrego światła na przyglądanie się
fotografii. Od tej pory, gdy spaliśmy już w barakach, odchodziłem w
samotne miejsce, tam przyglądałem się dziecku, marzyłem o wolności.
Stało się ono moim celem życia na nowo. Zdjęcie nosiłem w listach z
domu. Cały plik miałem zawsze na piersiach. Przywiozłem go do domu.
Trudno było uchować te skarby."

O powojennych dziejach Bolesława Dziewięckiego opowiada jego córka,
Barbara Dziewięcka-Figiel w książce pod tytułem „Dom pod lipą”.