Arda Wiraz namag. Księga o pobożnym Wirazie

Arda Wiraz Namag. Księga o
pobożnym Wirazie, czyli pobożnego Wiraza wędrówki po niebie i piekle -
intrygujący tekst zaratusztriański pochodzący ze starożytnego Iranu – po raz
pierwszy po polsku. O autorze „Arda Wiraz namag”, czyli zaratusztriańskiej
„Księgi o pobożnym Wirazie” nic nie wiadomo. Czasami uważa się, iż mógł to
być jeden z bogobojnych komentatorów Awesty, żyjący w epoce Sasanidów (224 –
651 r. n.e.), zwykle jednak przyjmuje się, że tekst powstał dopiero w wieku
IX n.e. Wskazuje na to głównie słownictwo użyte w „Księdze...”, oraz
odniesienia do podboju Iranu przez Aleksandra Wielkiego, czyli wydarzenia
paralelne do zawojowania kraju przez muzułmańskich Arabów, którzy - podobnie
jak król macedoński – zniszczyli starożytną religię mazdejską. Wszakże
zaznaczyć należy, iż ścisłe datowanie nie jest możliwe, bowiem najstarsza
zachowana kopia utworu datowana jest dopiero na wiek XIV.  „Arda Wiraz namag” opowiada o tym, jak w
świątyni ognia zebrało się wyższe duchowieństwo mazdejskie i oddelegowało
pobożnego Wiraza, męża jego siedmiu rodzonych sióstr, w zaświaty. Dostał się
tam, przyjąwszy silny narkotyk sporządzony z konopi i bielunia. Wędrówkę
rozpoczął od mostu Czinwad, stanowiącego granicę między życiem do-czesnym, a
pośmiertnym, następnie obejrzał niebo i niebiańskie rozkosze, a z nieba jego
nadprzyrodzeni przewodnicy – aniołowie Srosz i Adur – powiedli go do piekła.
Tu ujrzał straszliwe męki grzeszników. Po siedmiu dobach Wiraz obudził się z
narkotycznego snu i opowiedział o swojej wędrówce, a jego opowieść została
spisana.