Mitologia bałtyjska

Narody  bałtyjskie należą do indoeuropejskiej rodziny językowej,  zamieszkują  południowo-wschodnie wybrzeże Bałtyku, nazywanego przez  Łotyszy  „Bursztynowym”. Najczęściej samą nazwę Bałtyk wywodzi się z  łacińskiego  balteum – pas, wstęga, stąd Mare Balticum. Warto odnotować,  że już  Pliniusz w swej Historii Naturalnej używa nazwy Baltia, lecz jako   określenie Skandynawii. Badacze litewscy przyjmują, że przodkowie   dzisiejszych Bałtów wkroczyli na te tereny około 2500 p.n.e., zaś okres   VI p.n.e. do V n.e. to czas formowania się plemion bałtyjskich w takiej   postaci, w jakiej wkroczyły na pisaną arenę dziejów. W wieku XIII,   przełomowym dla dalszych losów Bałtów, plemiona które później utworzyły   naród łotewski, tak zwani Starołotysze, łot. senlatvieši, to jest   Łatgalowie (letgali), Selowie (seli) Zemgalowie (zemgali) i częściowo   Kurowie (kurši) liczące w sumie około 150 tysięcy ludzi, zajmowały   obszar około 58 tysięcy km2. Litwini wraz ze Żmudzinami – obliczani na   170 tysięcy głów – zamieszkiwali obszar zbliżony do powyższego, zaś   plemiona Pruskie – też szacowane na około 170 tysięcy osób – obejmowały   swym zasięgiem około 42 tysięcy km2.Narody bałtyjskie należą do   indoeuropejskiej rodziny językowej, zamieszkują południowo-wschodnie   wybrzeże Bałtyku, nazywanego przez Łotyszy „Bursztynowym”. Najczęściej   samą nazwę Bałtyk wywodzi się z łacińskiego balteum – pas, wstęga, stąd   Mare Balticum. Warto odnotować, że już Pliniusz w swej Historii   Naturalnej używa nazwy Baltia, lecz jako określenie Skandynawii. Badacze   litewscy przyjmują, że przodkowie dzisiejszych Bałtów wkroczyli na te   tereny około 2500 p.n.e., zaś okres VI p.n.e. do V n.e. to czas   formowania się plemion bałtyjskich w takiej postaci, w jakiej wkroczyły   na pisaną arenę dziejów. W wieku XIII, przełomowym dla dalszych losów   Bałtów, plemiona które później utworzyły naród łotewski, tak zwani   Starołotysze, łot. senlatvieši, to jest Łatgalowie (letgali), Selowie   (seli) Zemgalowie (zemgali) i częściowo Kurowie (kurši) liczące w sumie   około 150 tysięcy ludzi, zajmowały obszar około 58 tysięcy km2.  Litwini  wraz ze Żmudzinami – obliczani na 170 tysięcy głów –  zamieszkiwali  obszar zbliżony do powyższego, zaś plemiona Pruskie – też  szacowane na  około 170 tysięcy osób – obejmowały swym zasięgiem około  42 tysięcy km2.Był  to znaczący regres, gdyż francuski badacz  przedmiotu Jean Meuvert  utrzymuje iż plemiona bałtyjskie przed  ekspansją Słowian – VI-VII wiek  po Chrystusie zasiedlały obszar 430 000  km2.Współcześni Bałtowie, a  zwłaszcza Litwini, są bardzo dumni ze  swych języków, słusznie  utrzymując, że są bardzo starożytne,  skomplikowane, dźwięczne, starsze  od eposów Homera, i bardzo bliskie  sanskrytowi. Ta duma i chęć  odpowiedzi na polską arogancję zrodziły  bałamutną wiarę w rzymskie,  czyli bardzo starożytne pochodzenie  Litwinów. Jan Długosz ochoczo i  bardzo twórczo rozwinął informację  znajdują się w kronice Piotra z  Duisburga o Romowe – Romuva, miejscu  kultowym plemion bałtyjskich na  obrzeżach Sambii. Etnogenezę, nie  wyjaśnioną do dziś, tego sanktuarium,  na pierwszy rzut oka kojarzącą  się z Rzymem-Romą – zdecydował się  wyprowadzić wywód o rzymskim  pochodzeniu Litwinów. Być może Długosz  usłyszał tę tezę od studentów z  Litwy, którzy wówczas studiowali na  Akademii Krakowskiej. Główny trzon  owej legendy zasadza się na  twierdzeniu o rzymskich księciu Willi (łac.  Villa), który po przegranej  wojnie Pompejusza z Cezarem wraz ze swoimi  stronnikami przybył na Litwę i  tutaj założył miasto Wilno. Inny mit, z  około  roku 1413, podjęty przez  późniejszych, opowiada o protoplaście  Wielkich Książąt Litewskich –  krewnym cesarza Nerona Palemonie –  który  z trzema synami: Sperą, Kuną, i  Borkiem osiadł na Litwie na 14 pokoleń  przed objęciem władzy przez  Wielkiego Księcia Giedymina. Wraz z  Palemonem i jego synami na Litwę  miało przybyć 500 szlachetnych  Rzymian. Kolejny wariant mitu opowiada o  trzech braciach – Rzymianach,  którzy nosili imiona: Zerśl, Kern, Wilk.  Każdy z nich założył jedno  miasto. Odpowiednio: Ześlę, Kernave,  Wiłkomierz, wszystkie trzy nad  rzeką Świętą.