خیمه شب‌باز‪ی‬

عذراهمان‌طور‌که‌گوشه‌هایچادر‌نماز‌چیتگل‌اشرفي‌اش‌رابه‌دندان‌گرفتهبود،گره‌ی‌مرادشله‌ی‌گلیرابااطمینانودل‌قرصبه‌ضريحامامزادهبست.بعدسرش‌رابالا‌كردوچشماندرشتش‌رابه‌قندیل‌هایپر‌از‌گرد‌و‌خاكسقف‌مقبرهدوختوباتمناوشورفراوانزیرلبزمزمه‌کرد:«ای‌آقا!ای‌پسر‌موسی‌بن‌جعفر!‌‌مرادمنوبده!پیشسر‌و‌همسربیشتراز‌اینخجالتمنده.یه‌کاری‌کن‌ای‌آقا،که‌منسرو‌‌سرانجومی‌بگیرمو‌یهخونه‌زندگیبه‌همبزنم...یه‌شوورسر‌به‌راهی‌نصیبم‌کن‌که‌منوازخونه‌بابامببره.هرجا‌که‌دلش‌می‌خوادببره.من‌دیگهبه‌غیر‌ازاینهیچ‌چیاز‌شمانمی‌خوام.همین‌یه‌شوورو‌بس.مگه‌ازدسگاهخدایی‌ات‌کممی‌شه؟...مگهمنچمه؟...چطور‌به‌دختر‌عزیزخان‌که‌یه‌سالكبه‌اون‌گند‌گیرو‌دماغشوخورده،شووربه‌اون‌خوبیدادی؟‌ای‌آقا!قربونت‌برم.با‌خدای‌خودم‌عهدمی‌کنمکه‌اگهبه‌مرادم‌برسمیه‌گوسبند‌پروارینذرت‌کنم».