Μοναχισμό‪ς‬

Ὁ πραγματικὰ χαρισματοῦχος μοναχὸς φεύγει ἀπὸ τὶς τιμὲς σὰν ἀπὸ φωτιά. Γνωρίζει ὅτι σβήνουν τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ πυρώνει τὴν καρδιά του καὶ παρεμποδίζουν τὸ ρεῦμα τοῦ θείου θελήματος νὰ ρέει μέσα του καὶ νὰ τὸν καθοδηγεῖ. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ μοναχὸς δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ διδάσκει, ἐκτὸς ἂν τὸ λάβει ὡς ἐντολὴ καὶ ἐξουσιοδοτηθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ προτιμοῦσε ὅμως νὰ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ παραμείνει κρυμμένος ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ «μὴ φανῇ τοῖς ἀνθρώποις» καὶ «μεῖζον κρῖμα λήψεται», ἀλλὰ νὰ βρίσκεται μόνο κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ Θεοῦ, «τοῦ βλέποντος ἐν τῷ κρυπτῷ καὶ ἀποδίδοντος ἐν τῷ φανερῷ». Ἐπίσης, δὲν ἀποζητᾶ παρηγοριὰ ἢ ὑποστήριξη ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ θέτει ὅλη του τὴν ἐλπίδα στὸν Κύριο. Αὐτὸν ἔχει «ὡς ἄγκυραν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν», ποὺ τὸν ὁδηγεῖ «εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος».