Το βλέμμα του γιο‪υ‬

Η Πάολα είναι μια δασκάλα νηπιαγωγείου που δεν μπορεί να κάνει παιδιά και μαζί με τον σύζυγό της υιοθετούν τον Ντανιέλ, ένα κοκκινομάλλικο μωρό· μετά από κάποια χρόνια εισβάλλει σ' αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό η βιολογική μητέρα, διακόπτοντας την ηρεμία που βασίλευε μέχρι τότε. Μέσω διαφορετικών περιόδων, από όταν το παιδί έρχεται στο σπίτι μέχρι και την ενηλικίωσή του, το βλέμμα του γιου μας διεισδύει σε προσωπικότητες όπως η γιαγιά, μια γυναίκα με χαρακτήρα και με μια ιδιαίτερη προτίμηση για αυτό το εγγόνι· παρόλο που με την Πάολα αποτελούν και οι δυο ένα παράδειγμα προβληματικών σχέσεων ανάμεσα σε μητέρες και κόρες. Ή η Σοφή, η νεαρή που εμφανίζεται συμπίπτοντας με το ξύπνημα της εφηβείας. Με ένα φόντο κλασικού χορού είμαστε παρόντες στην ιστορία μιας αγάπης η οποία θα καθορίσει το πριν και το μετά, και όπου όλοι αυτοί θα έχουν περισσότερα κοινά από ότι φαίνεται.

"Η ανάγνωσή της είναι γεμάτη ενδιαφέρον και δε μας αφήνει αδιάφορους καθώς είναι μια πρόσκληση για συλλογισμό σε έναν κόσμο που βασιλεύει η κοινοτοπία." – Περιοδικό L'Ull crític.

"Ο αναγνώστης βρίσκει ένα αφήγημα παρακινητικό, που ανοίγεται στα συναισθήματα διαφορετικών προσωπικοτήτων και που απαιτεί ευαισθησία ώστε να κατανοήσει κάθε μια από τις ζωές που κινούνται στην αφήγηση." – Δρα. Αλεξάνδρα Σάντος Πινέιρο, Λογοτεχνικοί απόηχοι.

"Μια λογοτεχνία οικεία, σχεδόν ψιθυριστή, που μιλάει περισσότερο για τα πρόσωπα και τις διαθέσεις τους παρά για τα πράγματα." – Χούστο Σοτέλο, Καθηγητής.

"Αναζήτηση της ταυτότητας, συναισθήματα ενοχής θαμμένα – και σε περιπτώσεις όχι τόσο –, το μόνιμο άγχος μπροστά στην πιθανότητα της απώλειας, και η αγάπη που πάει πιο πέρα από τις σχέσεις αίματος είναι μερικά από τα θέματα που θα βρει ο αναγνώστης σε αυτήν  τη νουβέλα. […] Γεγονότα φαινομενικά κατανοητά, και που η νουβέλα αποκαλύπτει με συνεπή τρόπο την κατάλληλη στιγμή, δίνουν την εντύπωση ότι διαβάζει κάποιος μια ιστορία γραμμένη λόγω μνησικακιών, στην οποία τα γεγονότα επιτίθενται μέχρι να σχηματίσουν μια γενική άποψη. […] Το βλέμμα του γιου είναι μια νουβέλα που δε θα σε αφήσει αδιάφορο, που θα σε οδηγήσει στο να κάνεις στον εαυτό σου ερωτήσεις και θα αφήσει κάποιες άλλες σε αβεβαιότητα για να σκεφτείς σχετικά με τα θέματα που μελετά. Ένα ολοκληρωμένο έργο, πλήρες, την ανάγνωση του οποίου δεν αμφιβάλλουμε να σου προτείνουμε." – Λετράλια.

Η Núria Añó (Νούρια Ανιό) (Λέριδα, 1973) είναι συγγραφέας και μεταφράστρια από την Καταλονία. Κάποια από τα κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε βιβλία και διεθνή περιοδικά, και έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, πολωνικά, κινεζικά, λετονικά, ολλανδικά, ελληνικά, αραβικά ρουμάνικα και σουηδικά. Η νουβέλα Τα παιδιά της Ελίζας (2006), πήρε την τρίτη θέση στη δέκατη τέταρτη απονομή Βραβείων Καταλανικής Λογοτεχνίας Ramon Llull. Ακολουθούν τα έργα Η νεκρή συγγραφέας (2008), Χαμηλά σύννεφα (2009), Το βλέμμα του γιού (2012) και Το σαλόνι των εξόριστων καλλιτεχνών στην Καλιφόρνια (2020). Κέρδισε το δέκατο όγδοο βραβείο Joan Fuster de Narrativa, το τέταρτο διεθνές βραβείο συγγραφής 2018 Σαγκάη Get-Together και έχει βραβευτεί με τις περίφημες υποτροφίες: Nuoren Voiman Liitto (Φινλανδία, 2016), Σαγκάη Writing Program (Κίνα, 2016), Baltic Centre (Σουηδία, 2017), Δ.Κ.Σ.Μ.Ρ (Ελλάδα, 2017), Κρακοβία UNESCO Πόλη της Λογοτεχνίας (Πολωνία, 2018), IWTH (Λετονία, 2019, 2023 και 2025) και Λογοτεχνικής Ακαδημίας Lu Xun (Κίνα, 2020).