โซ่รักทัณฑ์อสู‪ร‬

“ฉะ...ฉันทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ”หยุดต่อว่าแล้วถามกลับกิริยาเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงตอนอยู่โรงพยาบาลเขายังนุ่มนวลกับเธออยู่เลยไม่ทันไรทำไมกลับมาทำตัวก้าวร้าวแบบนี้แล้ว

“ผมจะโกรธอะไรคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดที่ผมต้องใส่ใจหรือหรือแค่เห็นว่าผมดีด้วยเข้าหน่อยก็หลงระเริงไม่เจียมตัวซะเลย”วาจาเปล่งออกมาด้วยถ้อยคำที่บาดลึกในหัวใจเขาคละคลุ้งด้วยโทสะจึงคิดแต่อยากจะระบายอารมณ์

“ทะ...ทำไมคุณฉันคิดว่าเรา...”สมองเธอคิดอะไรไม่ทันเลยมันตื้อซะจนจะเปล่งคำพูดยังแทบไม่ได้นี่เป็นชายคนเดียวกันกับที่โรงพยาบาลรึเปล่าเหตุใดเขาถึงพูดอย่างนี้กับเธอ

“คิดว่าเราจะเป็นไงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอคิดว่าผมจะยกย่องคุณเป็นเมียเป็นแม่ของลูกเหรอผู้หญิงแบบคุณเนี่ยผมจะหาที่ไหนก็ได้อย่ามามารยาใส่ผมดีกว่าคิดว่ามาแกล้งเจ็บพร้อมกับบีบน้ำตาแล้วผมจะหลงกลคุณเหรอไอ้ที่เมื่อวานร้องห่มร้องไห้อย่างหนักจริงๆก็ไม่ได้เจ็บอะไรเลยพอวันนี้เห็นผมใจดีไปส่งหน่อยก็คิดว่าผมอยากจะคืนดีช่างหลงตัวเองจริงๆคนอย่างคุณน่ะมันตอแหลคิดว่าไม่รู้เหรอว่าแกล้งอ่อนแอทำตัวน่าสงสารเพื่อให้ผมใจอ่อนยอมคืนลูกฝันไปเถอะจำใส่หัวไว้ที่ผมให้คุณอยู่นี่ไม่ใช่เพราะพิศวาสคุณอยู่ได้เพราะบารมีลูกล้วนๆถ้าคุณไม่ใช่แม่ออสตินผมตะเพิดคุณออกไปจากบ้านนานแล้ว”ใส่ความเยาะเย้ยผสมอารมณ์โกรธบีบมันเข้าด้วยกันแล้วโยนใส่เธอให้สาสมกับที่เธอหลอกลวงเขา

“ขอบคุณค่ะที่ช่วยเตือนความจำและขอโทษที่ฉันเข้าใจผิดไปเอง”เธอแข็งไปทั้งร่างแทบล้มทั้งยืนเจ็บจนจุกอกแม้แต่น้ำตาก็ยังไหลไม่ออก

“เข้าใจก็ดีไสหัวไปให้พ้นๆเลยไป”ไล่อย่างไม่ใยดีนี่คือผลของการมาล้อเล่นกับความรู้สึกเขา

“ค่ะ”เกตน์สิรีหมุนตัวกลับอย่างช้าๆพยายามก้าวขาให้ออกเขาไล่แล้วไม่อยากยืนอยู่ให้ขวางลูกตาเขา