De favoriete

Alles komt voort uit het lichaam, alles is terug te voeren tot het lichaam. Het uitgestalde lichaam in een harem, het verscheurde lichaam op het slagveld. Het begeerde lichaam, het prijsgegeven lichaam. In 1912 kiest Turkije voor het verkeerde kamp. Het land schaart zich aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog aan de zijde van Duitsland. Het oude Ottomaanse Rijk wankelt, de Turkse economie staat officieel onder buitenlands toezicht. We hebben het over het eind van een tijdperk. Over het eind van de heerschappij van de sultans. En daarmee over het eind van de mythische sfeer rond deze figuren en hun harems, plaatsen van verfijnde en wrede verleiding, waar de macht zich bij gebrek aan wilskracht verlustigt aan zachte, gladde huid. De clichés die over harems de ronde doen, zijn talrijk. Het zou niet goed zijn ze allemaal uit de weg te gaan. Juist in die clichés schuilt ons geweten, goed of slecht. Het lichaam van een vrouw is de allerhoogste macht, waarvoor de man steevast buigt. Dat heeft de geschiedenis voldoende bewezen. Het cliché heeft zonder meer bestaansrecht. Toch blijft het een subtiel spel. Want wie bezit de macht? De meester of de slaaf? De Djinn zegt dat hij de macht bezit omdat hij slechts zuivere geest is. Ook al verbergt die geest zich in een begerenswaardig lichaam. Begerenswaardig en... begeerd.