Nasıl Sunucu Olamadım? "Yoksa Oldum mu?‪"‬

Neden bilmiyorum, birden sunuculuğa merak sardım. Bu uğurda, ailemden ayrı yaşadım, kurslara gittim, görüşmeden görüşmeye koştum, hatta birçok başka iş tekliflerini reddettim.

Tüm yaşananlar gerçektir. Şahısların gerçek isimlerini kullanmadım (Eşim’inki dışında) ve kurumların adını da tabii ki yazmadım. Bu edebi bir metin değil. Öyle tasvirler, süslü laflar beklemeyin.

Bu kitap, paylaşma isteğimin bir sonucu. Kalbimin sesini dinledim diyelim. Tüm bunları yaşarken de yazarken de büyük keyif aldım. (haliyle yaşarken arada farklı duygular hissettim!) Bazı ayrıntılar kafamda nasıl bu kadar canlı ben bile şaşırdım.

Umarım siz de keyifle okursunuz.
Bir de fikrinizi benimle paylaşır mısınız?
Ben sunucu olmuş muyum? :)
Sevgiler

Kim mezuniyet gecesinin sabahı, balo kıyafetini çıkarıp, yanında annesini, dayısını da sürükleyerek otobüse atlar ve İstanbul’a gider. Hep böyle sabırsızım işte. Aklıma koyduğumu yapmam lazım. Evet sonucu bana zarar verebilir ama illa o riski alacağım ve olmadığını, olamayacağını kendim göreceğim, ki olmadı diyebilirim. Artık
Üniversite bittikten sonra kimi arkadaşım, ailesinin yanına tatil yapmaya gitti. Bir grup beraber tatile çıktı. Bir grup biraz daha kalıp Ankara’nın tadını çıkarmak istedi. Sanırım mezuniyetinden üç hafta sonra çalışmaya başlayan bir ben vardım.
Mezuniyet gecemizde sabaha kadar dans edip eğlendik. Sabahın ilk ışıklarıyla eve girdim. Uyumadım. Çünkü dokuzda binmemiz gereken bir otobüsümüz vardı. Annem ve dayım İstanbul yolculuğunda bana eşlik etmek için bir gün önce Adana’dan gelmişlerdi. O gün dinlenip, ertesi gün yola çıksak ne olur dedilerse de, ben vakit kaybetmek istemediğim için hemen gitmekte ısrar ettim.
İstanbul’a gitmeden önce bandı hızla geriye saralım.
Bu yolculuğun temelleri üç yıl önce atılmıştı.