Ukryta gra

Jeden ruch może zmienić historię! Powieść szpiegowska, którą śmiało można uznać za literacki szach-mat. Dzięki pokazaniu pełnego obrazu konfliktu nuklearnego z 1962 roku stanowi doskonałe dopełnienie fabuły filmu o tym samym tytule. W „Ukrytej grze” w główną rolę wciela się Bill Pullman, a partneruje mu Robert Więckiewicz.



Rok 1962. Sowieci instalują na Kubie wyrzutnie nuklearnych pocisków balistycznych, Ameryka jest gotowa odpowiedzieć atakiem atomowym. Prezydent Kennedy potrzebuje tylko jednej informacji: głowice są już w wyrzutniach czy dopiero płyną? Jeżeli płyną, morska blokada Kuby powstrzyma Chruszczowa. Jeżeli już są – wybuchnie wojna. Kluczową informację ma przekazać ulokowany w centrum moskiewskim kret. Ale radzieckie tajne służby właśnie wpadły na jego trop. Ostatnią szansą na odbiór kluczowej wiadomości jest trwający w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki pojedynek szachowy pomiędzy mistrzami z ZSRR i USA – Władimirem Gawryłowem i Joshuą Manskym. Oba mocarstwa wysyłają do Polski agentów pod przykryciem... 

Autorskie trio: Piotr Głuchowski, Łukasz Kośmicki i Marcel Sawicki, stworzyło trzymającą w napięciu powieść szpiegowską. Dzięki pokazaniu pełnego obrazu konfliktu nuklearnego stanowi ona doskonałe dopełnienie fabuły filmu o tym samym tytule. W „Ukrytej grze” główną rolę zagrał hollywoodzki aktor Bill Pullman, któremu na ekranie partneruje Robert Więckiewicz. Obraz ma już na koncie pierwsze sukcesy. Reżyser został uhonorowany nagrodą specjalną 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za „propozycję doskonale zrealizowanego kina gatunkowego”. Film otrzymał również nagrodę za najlepszy montaż.


Utwór inspirowany scenariuszem filmu „Ukryta gra” autorstwa Łukasza Kośmickiego i Marcela Sawickiego.


„– Pamięta mnie pan, panie profesorze?

Mansky unosi głowę, lecz nie zmienia pozycji. Mruży oczy. Jeszcze czuć od niego strawiony alkohol, choć po zastrzyku spał prawie czterdzieści godzin. Jego głos jest chropowaty, a ton ironiczny, gdy mówi:

– Rzekoma Emma Postelnoor. Panna, która się słabo przygotowała do zagrania roli. W Princeton nigdy nie miałem słuchaczek.

– Przyjmuję krytykę. I aby pana nie trzymać dłużej w tej… kabinie, przejdę do rzeczy. Są dwie sprawy. Po pierwsze: to, co powiem, jest ściśle tajne. Prezydent i Departament Stanu…

– A więc taki jest wasz plan… mój Boże! Czy Sowieci wiedzą?

Brian White i Don Novak wymieniają niejednoznaczne spojrzenia. Eleonora usiłuje nie dać się zbić z tropu.

– Zaraz wyjaśnię…

– Ja pani wyjaśnię, panno Nieznajoma. Chcecie, bym zastąpił Konigsberga, ponieważ słusznie przypuszczacie, że zagram lepiej od niego, nie mówiąc już o szanownym naszym wicemistrzu kraju, Lewie Lesmahagowie. Cholernie wam zależy na wygranej w meczu. Trzeba naprężyć muskuły, odciągnąć uwagę opinii publicznej od Kuby. To chciała mi pani powiedzieć w imieniu prezydenta i departamentu?” – fragment książki